Byłaś i jesteś mojego szczęścia spełnieniem,
byłaś i jesteś mego sensu życia natchnieniem.
Byłaś i jesteś moim skarbem najcenniejszym,
byłaś i jesteś moim marzeniem najpiękniejszym.

I mam nadzieję, że ja choć w połowie
krążę po Twojej, jak Ty po mojej głowie.
Gdy Cię nie widzę, to tęsknię i wzdycham czule
nie mogąc się doczekać, gdy Cię znowu przytulę.

Cieszę się z każdej sekundy spędzonej z Tobą,
każda sekunda bez Ciebie jest ciężką chorobą.
A wszystko to dlatego się tak dzieje,
bo Kocham Cię, Myszko, ogromnie i za Tobą z miłości szaleję.

Dla Gabci od Tomka

Gwiezdny pył

Tyś iskrą nieskalaną – spojrzałaś na mnie;
głębię żaru wnet odkryłaś – zaiskrzyło.
Twoja obecność to spowodowała;
spontaniczność się rozlała - szybko nas opisała.
Siłą nieodpartą splątujemy serca nasze;
upojone rozkoszą – zastygają w czasie.
Wtedy w nieprzerwanym dotyku spełnienia
- oddechem i radością wołane;
komety lśniące z gwiazd przybywają,
odziane warkoczem – w palecie barw kąpane.
Pora blasku księżyca mija, roztapia się wstęga niewidzialna;
nasze dusze obdarowane promieniem ukojenia -spokojem utuliła.
Opiekuńczy uśmiech o uniesieniach emocji mówił
- iż okryte opieką doznanie;
jedna kometa gwiezdnym pyłem nas zasypała.

Wulkan namiętności

Spokój ciszy otacza górę, otulona w mgiełkę zastygłą;
Okryta skorupą twardą i porośnięta emocjami skrytymi;
śpi – jak suseł zimą schowany w sercu natury.
Nagle przychodzi trzęsienie – czas, kiedy drży namiętność trzymana;
epoka lodu roztopiona - upustu szuka i znajduje;
Jak kobieta, o sercu z promieni poranku - obudzona.
Eksploduje - szczęściem największym, namiętnością rozlana;
lawa miłości, rozpływa się żarem na spragnione lico
- odradza się brak gorąca; impulsywności.
Zmienia wszystko wokół, aż poznaje Ciebie;
zostaje napełniona – Dusza śpiewająca o drugiej – zagubionej;
Tej, która zostaje – na zawsze.

Kobieta Morfeusza

Kiedy ptaki milkną i kwiaty zamykają swoją piękność rozkwitu;
nieboskłon błękitny zmienia swą barwę, gasząc słońce.
Gwiezdna kopuła, otula naszą niespokojność pragnienia;
wiecznej dozy dreszczyku – siły odrodzenia.
Nadchodzi czas snu – ukojenia samotności w krainie marzeń;
nadchodzi czas tańca – wirującego w natchnieniu poznania;
nadchodzi czas gwiezdny – bezkres wiecznej młodości.
Poznaję od pierwszego spojrzenia – wszystkie detale kształtu szczęścia;
włosy jedwabne, splecione tęczą kolorów – utkane ;
oczy życiem płonące, duszy okno uchylone;
bijące serduszko tętniące – namiętnością przytulania;
cała postać magnesem uczuć rozpalona.
Kobieta z krainy snów – mitycznego boga Morfeusza!
Warto być co noc księżyca gościem przewodnika;
warto wytyczać drogę gwiezdną – zapisać;
warto Cię smakować i adorować;
przecież nadchodzi początek i koniec – ale Tyś WIECZNA!
Snu kraina odchodzi, lecz Ty zawsze w mym sercu jesteś.
Budzę się do kolorów dnia i jesteś;
Ale gdzie teraz przebywasz?

Tak bardzo byśmy chcieli,
By każdy był szczęśliwy
Oddając komuś serce
I to jest gest właściwy.

Każdy szary dzień
Zamienić w złote słońce,
By nadać życiu sens,
Pragnienie to gorące.

Serce jedno tylko mieć,
Serce swoje dla każdego,
By bić miało zawsze chęć,
Lecz nie dla siebie samego...

Siedziałam smutna, gdy
Podeszłeś do mnie Ty.
Nie pytając co się stało,
Zabrałeś mnie na kakao.
Weszliśmy w wir rozmowy,
Chociaż czasem czas leciał bez mowy.
Gdy naprzykład oglądaliśmy pogodę,
A właściwie jej śnieżną urodę.
Spędziłam potem z Tobą pare dni,
Bardzo wiele cudownych chwil.
Nigdy tego nie będe żałować,
Ale chciałabym moje myśli schować.
Ponieważ stały się naprawde straszne,
I nie które naprawde cudaśne.
Chyba pokochałam Cię,
A znienawidziłam się.
Wiem, że Ty mnie nie kochasz,
I przed uczuciem tym się chowasz.
A ja nadal się z Tobą spotkam,
I czasem by popłakać się wymykam.
Jesteśmy tylko przyjaciółmi,
I tylko tym się uradujmy.
Tak bardzo bym chciała byśmy byli razem,
Bo wielką miłością Cię darze.
I czasem sobie zamarze,
Że naszą miłością się poparze.

Dla mojej zwykłej i niezwykłej dziewczyny

Moje oczy zazdrosne,
podziwiają te widoki miłosne.
Działają na mnie, a jakże, obrazem i treścią one.
Lecz skierowane są do niebios, bo swoje serce, choć nie całkiem, masz zmrożone i zagubione.
Gdzieś tam w głębi serca lodu, malutka iskierka się tli,
Więc jeśli mocno pragniesz, słońce choć trochę, ogrzeje je Ci...

(Andrea)

„etre a l'abri de l'amour”

Na pergaminie z myśli, zapisałem jedno słowo,
Nosiłem je w sercu, kiedy byłem tylko z Tobą.

Wspomnienie miłości pełne żalu z tęsknoty,
Marząc tylko, by znowu poczuć Twój boski dotyk.

I kochałem Twoje czułe słowa, szeptane do ucha,
Bo rozpalałaś zmysły moje, gdy ja Ciebie tak słuchał.

I kochałem Twojej, niebieskiej głębi - oczu spojrzenie,
A czułem się wtedy cudownie, bo czułem się jak w niebie.

I kochałem każdą z Tobą w objęciach - spędzoną chwile.
Jak byśmy trwali razem w wieczności, to było przemiłe.

Ale słodycz ust Twoich najbardziej kochałem,
Wtedy sięgałem gwiazd i ze szczęścia umierałem.

I kiedy w blasku księżyca wymieniliśmy ostatnie spojrzenia,
To w oczach miałem łzy tęsknoty za Tobą z pragnienia.

Bo widziałem gdzieś w głębi, serca otchłani,
Że ta miłość jest nie szczęśliwa, ta miłość nas zrani.

I zraniła zaś jedno, a chwile potem drugie,
Zostawiając w samotności, nasze serca pragnieniem zatrute.

I zrodziłem się na nowo, w sercu niosąc nadzieje.
Szukałem miłości po łzach żalu, wylanych na ziemie.

Za późno jedną wieczności chwile, na potem się odłożyło,
Chciałem powrócić na ziemię – ale świata już nie było.

I łkając z rozpaczy nad tęsknoty mogiłą,
Bo miłość ta umarła i miłości już tej nie było.

I wyciągam czasem ręce - w trwodze do Pana,
Pytając smutnym wzrokiem, gdzie jest ma ukochana.

Głuche na męki niebiosa, co zrodzone z czułości,
Zostawiły tą duszę na pastwę, co nie zaznała radości.

Już tylko w marzeniach, wspomnienie po Tobie zostało.
O chwilach cudownych, gdzie uczucie nie przetrwało.

I jeszcze niekiedy, boso brodząc we snach moich,
Przemkniesz gdzieś ukradkiem, gdzie czas w miejscu stoi.


I tam właśnie chce ostatnie w życiu spełnić marzenie
Będzie to o Tobie – aniele, cudowne wspomnienie…

Obudź serce

Obudź serca swego żar
i nie pozwól go ugasić,
bo ci kiedyś będzie żal
tej miłości coś ją stracił.

Obudź serce swe ze snu
i nie pozwól mu na spanie,
wiosna zapach niesie bzu,
sercom wiosną zakochanym.

Zaproś mnie do swego stołu,
tam, gdzie cztery pory roku
przysiadają w każdym rogu
i gdzie gości święty spokój.

Zaproś mnie do swojej duszy
na herbatkę malinową,
pod opieką dzikiej róży
zabawimy się rozmową.

W twym salonie niebo jasne,
śpiew skowronka, szum strumyka...
Może to są myśli nasze
lub wiosennych serc muzyka?

Zapleciemy ciepłe dłonie
na obrusie w słoneczniki,
z piernikowych serc zrobimy
małe uczuć wagoniki.

Nakarmimy głodne usta,
pozbieramy serc okruszki
i odejdę, skąd przybyłam
pisać wiersze do poduszki.

Niezapominajki

Napisz mi miłości najpiękniejsze słowo,
Drżące obietnicą, uśmiechnięte majem,
Wpisz je srebrną rosą w zieleń szmaragdową,
I w błękitne płatki niezapominajek.

Darowane szczęście nazwij po imieniu,
Niech w wiosenne niebo marzeniem pofrunie,
Niosąc na złocistym, słonecznym promieniu,
Niezapominajek modry pocałunek.

Kiedy w błękit wspomnień sen miłości wprzędziesz,
To czas przemijaniem nie zdoła jej zatrzeć,
Bo ciągle, jak feniks, odradzać się będzie,
W niezapominajkach zostając na zawsze.

- Jan Lech Kurek

"My Short Stories"

Wciąż nadal nie wiedział, jak się życie jego potoczy.
Długo w rozmyślaniach, cichymi ulicami kroczył.
W głowie, jej słowa dźwięczały mu echem,
To raz stawał, to znów wydłużał krok z pośpiechem.
W rytm serca melodii, kierował ku niej szczere myśli,
Czy ona wytrwa w swych uczuciach?
Czy aby się nie rozmyśli?
On tu, a ona tam, przemierzają rozterki miłosne,
Bo życie ich jest ciężkie i bardzo bezlitosne.
Tą historię miłosną opowiadam, będąc jej świadkiem,
I wiem, że głębokie uczucie nie dopada nas tylko przypadkiem.

(Andrea)

Przebudzona

Miłość?
Nie wiedziałam co to jest.
Zazdrość?
Taki chyba zwykły dreszcz.
A namiętność pocałunki
na nic wszystkie te gatunki,
gdy uczucia we mnie nie ma
wtedy trzeba przebudzenia.
By krew w żyłach się wzburzyła
całe ciało wypełniła.
By móc tak gorąco kochać
dostać spazmów nawet szlochać.
By całować się namiętnie,
drżeć z rozkoszy umiejętnie.
By był orgazm bez wytchnienia,
trzeba tylko nam jednego,
prawdziwego PRZEBUDZENIA.

Pogrążając się w marzeniach,
myśląc, że kiedyś się to stanie.
Choć wiem, że to zwykły sen na jawie.
Miłość to coś czego nie da się określić,
możesz jedynie tym się przekreślić.
W oczach osoby którą kochamy,
ona uważa, że jej to wmawiamy.
Ból po takich słowach jest okrutny,
łzy w oczach, burza w myślach.
Wątpliwości, strach przed odrzuceniem
stały się moim codziennym cieniem.
Oglądając się za siebie, patrząc przed
mam nadzieję, że Cię tam odnajdę,
że szczęście w Twoim sercu znajdę.
Teraz już wiem że to nie ma sensu,
bo przecież to miłość z internetu.

Gościsz w moich myślach dniami i nocami,
swe uczucie próbuję wyrazić wierszami.
Wszystko sens straciło, kocham tylko Ciebie,
jak się odwzajemnisz, będzie nam jak w niebie.
Oddam Ci me życie, spełnię Twoje sny,
a dla mnie wystarczy, że wciąż będziesz Ty.

wieczorem zamykam oczy i widzę
jak pochylasz się nade mną
głębiej i głębiej
zatapiamy się
w szaleńczym tańcu miłości
rano otwieram oczy i widzę
że to był tylko sen

Kasztany

Spójrz, aleje znów zakwitły kasztanami,
Bielą kwiatów rozświetlając jasną zieleń,
Tak jak wtedy, gdy miłością kołysani,
Poczuliśmy, co jest w życiu naszym celem.

Tyle wiosen już minęło od tej chwili,
Tyle majów kasztanami zakwitało,
A nam każdy dzień czułością w duszy kwili,
I miłości naszym sercom wciąż za mało.

Spójrz, już wieczór zmierzchem kładzie się na drzewa,
I księżycem znów zaplątał się w kasztany,
By posłuchać, jak miłością słowik śpiewa,
Jak ja, nadal bez pamięci zakochany.

- Jan Lech Kurek

Taniec

Roztańczyły się wiosennie drzew korony,
Ciepłych wiatrów kołysane melodiami,
I radośnie, sen miłości śnią zielony,
W błękit nieba, pragnieniami zapisany.

Roztańczyły się poranki tangiem białym,
Dla miłości otwierając swoje dłonie,
A wieczory, bzów zapachem oszalały,
Budząc noce, słowikami rozmarzone.

Więc i serca znów miłością zatańczyły,
Chociaż wiosna tę melodię już nam grała,
Ale kiedy pragniesz kochać, nie ma siły,
Będziesz tańczył tak, jak ona będzie chciała.

- Jan Lech Kurek

Królowo księżyca i słońca też,
Wielbię Cię wielce, lecz pewnie już wiesz…
Czego to mam szukać, by wszystko mieć?
Odpowiedź jasną się wydaje, bo tylko ciebie chce.

Po nocy i w dzień, szukając Cię.
W końcu trafiłem na damę tylko mą,
Bym mógł ją ściskać, całować i myśleć o niej.
Jak Ona czuje się, czy myśli o mnie?

Wiele pytań zadaje wciąż,
Nie potrzebnych; Mówią mi.
Ja jednak wiem czego trzymać się.
To Ty; twa dobroć, mądrość i uroda,
To cechy, które kocham w tobie, a ty,
We mnie może też…

Więc kochajmy się,
Na okres czasu długi.
Niech świat wie,
Co to znaczy kochać.

W myślach mych, krążysz bezustannie.
Jako wybawicielka, ode złego ratujesz mnie.
Jak Anioł Struż, który czuwa nade mną.
Tak ty, jak on podobnie…

Nie wiem jak to wyznać tobie mam
Czy me serce tobie dam.
Nic już teraz nie jest ważne.
Chyba zaraz się odważę
Powiedzieć ci te ważne słowa.
Już podchodzę, już prawie jestem.
Kiedy ci to powiedziałam,
to od razu cię pocałowałam.
Dziś szczęśliwa z naszej miłości
,,Kochanie to szczęście mieć cię na osobności"

Belia :]