Odważny

Grywałem z czartem o duszę,
wiem że znaczone miał karty,
z radością stwierdzić to muszę,
czart w grze był niewiele warty.

Ze śmiercią szedłem pod rękę,
na jednym wsparci kosturze,
za towarzystwo w podzięce,
rzekła mi - żyj jak najdłużej.

Igrałem z losem też czasem,
oj, nieszczęśliwyś ty losie,
za każdym razem igraszek,
zbierał ode mnie po nosie.

Strachowi w oczy patrzyłem,
raz w dzień, a raz nawet w nocy,
i wcale się nie zdziwiłem,
naprawdę wielkie miał oczy.

Nawet po gwiazdy sięgałem,
lecz kiedy byłem już blisko,
zbudziłem się, no bo spałem,
przyśniło mi się to wszystko.

Autor: karat

SERCE CZERWONEJ RÓŻY

Czerwoną różę zasłoniła ciemność...
Ciemność tajemnicza, piękna, lecz okrutna.
Ciemność, która różę uwiodła podstępem,
by zranić serce jej piękne, szlachetne...
Serce, które dać mogło wiele i bardzo mogło kochać
dziś ledwie bije, nawet nie potrafi szlochać...
Bije ostatnim tchnieniem dla róży pięknej dla róży kochanej,
z mocami ciemności na zawsze związanej...
Woli z nimi cieszyć się czarną krwią,
która daje jej siłę pozorną
by bić mogło dalej w fałszywej szlachetności,
lecz już nie dla niej... dla księcia ciemności.
Serce róży płomiennie czerwonej
zmienia się... jest czarne jak noc,
czarne jak śmierć, lecz...
Lecz to jeszcze nie koniec... jeszcze nie...
Póki w żyłach ostatnia kropla krwi czerwonej we mnie krąży
żyć i oddychać muszę,
muszę, bo szczęścia nie dałam,
serca nie dostałam,
duszy nie oddałam...
Jestem tą różą, która krwią czarną się nie zadowoli,
a szczęściem miłością i wiernością co mnie nie zaboli...
I z miłości powstaną krople krwi czerwonej zmieniające się w tysiące, miliony, miliardy kropel...
Które dadzą siłę życia memu sercu szlachetnemu i memu istnieniu
by mogło bić dalej w miłosnym szlachetnym uniesieniu.

AUTOR - MIROSŁAW ŁUKASIŃSKI.

Nie sprawdzaj w dniach minionych, co wyszło, co nie wyszło,
lecz z wiarą i z ufnością popatrz w przyszłość.
Nie żałuj drzew zimowych, że nie są kolorowe,
bo z wiosną znów zakwitną kwiaty nowe.
Nie zrywaj swoich pragnień jak kartki z kalendarza
dopóki wciąż istnieje dzika plaża.
Nie spalaj swych nadziei w ogniu niedowierzania,
choć cień zwątpienia może cię dogania..
Nie rzucaj swoich marzeń na codzienności przemiał
dopóki pod stopami tętni ziemia!
Nie szukaj ciemnej strony, gdy obok stoi człowiek
a on, a on uśmiechem Ci odpowie.

Ptaki śpiewają radośnie
i wszystko kwitnie i rośnie.
Nawet, gdy deszcz czasem spadnie
w czerwcu zawsze jest ładnie...

Garść tego, co się marzy,
Uśmiechu na twarzy,
Bukietu radości,
W sercu miłości.

Powiem dziękuję,
Zapytasz... za co?
Za to, że jesteś!

Jestem mały oficerek,
mam buziuchnę jak cukierek,
która Panna chce cukierka,
niech całuje oficerka.

Kwiaciarka

Mam tu kwiatów pełne kosze
Jeden narcyz, dwie konwalie, trzy stokrotki ...
- a każdy jak malowany
I co dalej ?
cztery żółte tulipany ...
pięć irysków fioletowych
i goździków pięć różowych
Mam trzy bratki kolorowe
oraz siedem pięknych róż
Dziesięć fiołków -
także mam
A za jeden miły uśmiech
najpiękniejszy kwiat wybiorę
który Tobie dam.

Dzisiaj proszę cię
ten jeden raz zatrzymaj się,
ten jeden raz stań tuż obok mnie.
Dziś czuję, że brak mi sił,
ten jeden raz bądź blisko mnie,
poczuć mi daj, że to wszystko ma sens.
Dziś wiem, że brak mi sił...

Dla Ciebie...M m...

Zatańczyć z Tobą chcę...

Zatańczyć chcę z Tobą chociaż raz.
A Ty co? Śmiejesz się, że już nie ten czas.
Ja myślę, że na taniec zawsze pora jest
tylko trzeba chcieć - trzeba mieć ten gest.

Już widzę jak tańczymy wśród łąk i lasów
wiatr przygrywa melodie z naszych dawnych czasów
a my wciąż tańczymy radośnie wesoło
i jeszcze jeden taniec, jeszcze raz wokoło.

Taniec zauroczył nas jak jakiś czar,
patrzymy a wokół nas jest więcej par.
Jak dużo par tańczy, jak tu dużo gości,
piękny jest ten taniec z lat naszej młodości.

A więc, póki życie, korzystajmy z chwili,
kochajmy i tańczmy i bądźmy szczęśliwi...

Wlazłem Ci ja, do galerii Wróżki,
rozglądając się na boki.
Patrzę... cóż za piękne tu widoki!
Galeria wzorem by tu być mogła.
Co z tego, jak właścicielka - zaniemogła!
Więc niech szanowna Wróżka,
najlepiej położy się do łóżka.
Chwyta Cię grypka,
a z tego tylko kaszelek i chrypka.
Posłuchaj więc rad
niechorującego-chorowitka.

Dusza moja niespokojna
Myśli błądzą gdzieś po świecie
Wtedy myślę wciąż o Tobie
O rozmowach w internecie.

Jesteś czcionką na ekranie
Sensem w zdaniu lub w wyrazie
Jesteś taka wirtualna
Bez dotyku bez obrazu

Nie dostrzegam Twej postaci
Dłoni dotknąć nie potrafię
Tylko widzę na ekranie
Twoją małą fotografię

Brak mi Twych oczu i spojrzenia
Brak mi Twych ust i głosu brzmienia
Brak mi Twych dłoni co po ekranie
Piszą mi "WITAJ" na przywitanie.

Kiedy gaszę już komputer
Robię to z ogromnym żalem
Myślę sobie czy Ty będziesz?
Kiedy znowu go odpalę...

Tym się wytrzymałość mierzy,
jakie w łańcuchu ogniwa.
Taka moc w człowieku leży,
jaka z serca spływa.

Czerwone liście porywa wiatr,
złote marzenia unosi w świat,
zrodziły się wiosną pośród zieleni,
odejdą ze słotą po złotej jesieni.

Czerwone liście na deszczu mokną,
marzeń złocistych nie mogę dotknąć,
powrócą może w wiosny rozkwicie,
szkoda ich teraz, lecz takie jest życie.

Kochane wnuki, takie rozkoszne,
Kiedy ich widzę, to serce rośnie...
Tyle radości i trosk tak dużo,
Czy dobre losy gwiazdy wywróżą?

Jaka im przyszłość jest zapisana,
Wszystko jest w rękach naszego Pana...
Jakim człowiekiem kiedyś zostanie?
O dobrym sercu - co za pytanie...

Bo tylko taka słodka istota,
Dumą rodziców, chlubą żywota,
Podporą dla nich na stare lata,
Wtedy nie straszna im wieku data.

Chcę jak najdłużej cieszyć się wzrokiem,
By się napawać takim widokiem...
Może mi Pan Bóg na to pozwoli,
Nie przeciwstawię się Jego woli...

Jak bolą i kłują minuty
oczekiwania na słowo
słowo szukające ujścia
siedzę jak w celi milczenia
nie mogę znaleźć klucza...
słowa...

Te niebieskie oczy
dawno umarłe
powróciły dziś do mnie w sekretnej opowieści
ile lat, ile dróg wieczności przeszły
żeby stanąć znów przede mną
promienne, tkliwe
nie rozumiane przez tylu innych
i powiedzieć mi,
że wciąż pamiętają
żywe, zapatrzone w ten sam promyk
który kiedyś nas spalał
pożarem niespełnienia

Od rana wznoszą mur
odgradzający mnie od Ciebie
Kocham jednak
zdejmuję z muru kamień po kamieniu
ale już ku mnie
podchodzą murarze cudzych losów
Naprawiają wyłomy
mur staje się tak mocny
że prawie zapominam
Wieczorem stwierdzam znowu
że kocham Cię mimo wszystko
i nie przestaję zdejmować
z tego muru kamieni
aby mi ciebie nie zasłaniał...

Nie zabiegam o głosy,
nie gardzę wszystkim wkoło,
czytam wiersze
i chylę przed nimi czoło.

Czasem mnie zauroczy,
tęsknota na papier przelana,
czasem za gardło ściśnie,
czyjaś na sercu rana.

Nieważny tutaj wiek,
pozycja się tu nie puszy,
ważne, że tutaj jesteś,
i piszesz co gra Ci w duszy.

Toksyczność miłości, ona nie zazdrości
Moje ciało zmienia się w kości
W gardle czuję ości
Ja pragnę twojej miłości
Cierpię w samotności
Przeszywający ból braku jedności
Jesteśmy tacy prości
Dajmy sobie tyle radości!

„Lekcja Matematyki”

Lubię lekcję matematyki,
Bo wtedy są na niej krzyki!
Pani wrzeszczy i upada,
Straszna wtedy maskarada.
Gdzieś coś tyka nieskończenie.
Ta lekcja to me marzenie!
Czy się uczę? Wcale!
Czyż to nie jest wspaniałe?
Lecz to bajka wymyślona,
Tak ja ma nauczycielka zmyślona.