Daj mi być uśmiechnięta
nie tylko tak od święta
Chcę uśmiech słać do ludzi
i kamień niech obudzi.
By smutek odszedł w cień
radość niech wieńczy dzień
Niech optymizmem napawa
wszak to radości sprawa.
Za mało jest go w życiu
chowa się gdzieś w ukryciu.
A przecież tak go chcemy
sercem wypatrujemy.
Bo dając uśmiech od siebie
spotka to też i ciebie
Że dostaniesz w prezencie
uśmiech jak szczęście

Tak to w życiu różnie bywa.

Bo gdy głowa w to się w pląta,
myśli rozstawia po kątach
i układa, i sztorcuje,
ze już czasu jej brakuje.

Na to co jest równie ważne,
co pobudza wyobraźnię,
co energii nam dodaje,
seks potrzebny się wydaje.

Ale może mylę się
i wystarczy dotyk ten,
co w pieszczoty się przeradza,
uspakaja i nagradza.

Delikatnie, czule dany,
bardzo jest nam pożądany.
Może bardziej właśnie za nim,
tak się tęskni, będąc sami.

Dzisiaj szczególny Dzień Mikołajkowy
Rożne pomysły przychodzą do głowy
Jakim prezentem obdarować bliskiego
Czym zaskoczyć kochanego.

Wszystkim coś bym dać chciał
Każdego bym obdarował;
Zakochanym dużo miłości
Dzieciom samych słodkości

Samotnym kogoś bliskiego
Dorosłym życia spokojnego.
By każdy się uśmiechał do każdego
A wszystkim wszystkiego dobrego

Jak dobrze o tym wiecie,
Święty Mikołaj chodzi po świecie
Dźwiga swój worek niezmordowanie
A każdy swój prezent na pewno dostanie

I kiedy rozda już te prezenty,
Wraca do nieba i jest uśmiechnięty.
Choć możne czasem przykro świętemu,
że nikt prezentów nie daje jemu.

Taka rozmowa…

Gdy zbieram myśli swoje
i układam w słowa,
otwieram się do ludzi
sercem bywa rozmowa.

I wiersz z niego powstaje
w rymy się układa.
Jak dwaj przyjaciele
serce z rozumem gada.

Pomaga mi zrozumieć,
co we mnie dzieje się.
Choć samotność króluje,
to lepiej czuję się.

Opadają z drzew kasztany
Toczą się po ziemi.
Błyszczą słońcem malowane
Owoce jesieni.

Dam Ci uśmiech kasztanowy,
Uczuć koszyk w darze.
By zostały w Twej pamięci
Jak barwy na obrazie.

Raz przez małą dziurkę w chmurach,
popatrzyło przeznaczenie
i promieniem najzłocistszym
zlądowało wprost na ziemię.

Zaglądnęło w okna domów,
wyciągnęło korce szczęścia,
rozpłynęło się radością,
wpadło w ciepłe wprost objęcia.

Pozbierało też minuty,
co odziane są słowami,
i westchnęło zachwycone
widząc album ze zdjęciami.

Serca w dłonie pochwyciło,
i zawiodło na dach świata,
by zajaśnieć błyskiem w oku,
zawirować tęczą w kwiatach.

Duch demona w tej spokojnej dziewczynie
czy ona od zawsze
była wcieleniem tych złych emocji?
czy ona zawsze była dziewczyną
która nie bała się okazywać oziębłych uczuć?
nie
to nie to samo piękne i spokojne dziewczę,
które wypłakiwało swoje emocje
w zamkniętych czterech ścianach
to nie ta sama spokojna duszyczka
to diabeł wcielony
to dziewica zniweczona
przez dzisiejszą rzeczywistość

Każdy z nas o czymś marzy,
w głębi duszy szczęścia chce.
By się zjawiał nam na twarzy,
uśmiech co radością jest.
Choć nie zawsze nam jest dane ,
przeżyć życie tak jak chcemy.
Cieszą nas te małe chwile
w których ciepło dostajemy...

Czasem myśli- rozsypują się,
jak pęknięty sznur pereł...
Trzeba je wtedy zebrać
poukładać w słowa
Wiersz wtedy powstanie,
taka miedzy nami rozmowa.
Z sercem pisana,ciepła
roześmiana

Chciałabym zatrzymać czas,
by to co piękne zostało.
A to co niezapomniane
zawsze do mnie wracało.

Bym mogła radować się
szczęścia chwilami.
Bym umiała sie bronić
przed kolejnymi ciosami.

Chciałabym żeby uśmiech
rozpromieniał mą twarz.
Nie dawać się smutkom,
nawet gdy takie masz.

Bądź mi każdą porą roku
i porankiem, jak o zmroku.
Kiedy szaro jest, ponuro
słonce chowa się za chmurą.
Lecz też kiedy pięknie grzeje,
dając nam tym swą nadzieję
Kiedy pada mżawka z nieba,
gdy ulewa ziemię zlewa.

Bądź mi wiosny przebudzeniem
powstającym jak marzenie.
Latem kiedy słońca żar
nas opala czyniąc czar.
A gdy przyjdzie pora słota
zjawią się deszcze błota.
Ty od chłodu osłoń mnie,
kiedy jesień zjawia się.

W białym puchu kiedy zima,
mocno nas za rękę trzyma.
Mrozem szczypać będzie w twarz,
mnie przy sobie także masz.
Będę z tobą cały czas
w myślach co je w głowie masz.
W sercu z każdym uderzeniem
przepełnionym ciepłym tchnieniem.
W moich słowach co powstają
i me wiersze układają.

Serce

Swoje miasto i lądy najdalsze
w najtajniejszym dźwięczą kowalstwie
jak nadaje aparat Morse'a
SOS rozchwianym żaglom:
Stu stuk stuk – tu mówi Polska
zamierzona w morze żółtą szablą
Fala gładzi bursztynu klingę
tu zieloną jak cała mapa
Halo – tu mówi Kraków
w programie całego świata
Serce serce wszystko wystuka:
krzyk baraków za kolczastym drutem
w aresztowaną przez Niemców ulicę
z mundurową sylwetką krępą
wali wali wali kołem tępo
jakby wbijał pal pod szubienicę

Serce serce zawsze będzie biło
serce się nie załamie
bo serce to znaczy miłość
to nasze pierwsze spotkanie
Stuka nam nasz maj w listopadzie
każde ręki najczulsze dotknięcie
wycieczki rozkwitające w niedziele
stuka stuka jak wesoły dzięcioł
w rezerwacie gdzie nie wolno strzelać

Dlatego serce odważne jest teraz
jeśli kiedyś zatarga nim podłość
to nie wolno nie wolno serca rozdzierać
serce musi bębnić jak dobosz

Pocałunki jakieś tam burze
Sześcioletnie moje podróże
do Alaski w drugim pokoju
Czasem zwolni i wstyd je zatnie
i znów stuka dwudziestodwuletnie
stuka Tatry Warszawę Kraków
bębni bębni honor Polaków
na pohybel wrogom pokoju

W piersi drobnej i wcale niemocnej
musi śpiewać wyżej i głośniej
by do wyższych rytm swój dostroić
słuchać musi ich i myśl tę samą
skrwawionymi stemplować słowami
na pohybel wrogom pokoju

I choć czasem ciężko znieść mu wyścig
choć omdlewa jak biegacz od
ostatnich stadionu okrążeń
Myślę – dobrze mieć serce
a nie kowadełko zmyślone
stukające w złoty pieniążek

- Andrzej Bursa
z tomu „Wiersze”, 1958

"PAŻDZIERNIKOWY WIECZÓR"

Mrok już zapada, gwiazdy migotają,
Październik jesienią płynie.
Tam, na poddaszu, świerszczyki cykają
I wiatr szeleści w krzewinie.

W ten wieczór pełen jesiennych melodii
Duch Boży tchnieniem przelata,
Bo na różańcu rodzina się modli
I czci swą Królową Świata.

Najświętsza Matka dzieciom przykazała
W swym objawieniu w Fatimie
Aby różaniec ludzkość odmawiała
W każdej, O! w każdej rodzinie.

A z tą modlitwą spełnią się nadzieje.
Wszak ma moc różaniec święty,
Chociaż na świecie często zło szaleje,
Człowiek Bogiem jest przejęty.

Więc w tej godzinie jesiennej szarości
Dusza się wznosi, wyrywa,
Do Boga w niebie i ku swej świętości,
która z modlitwy wypływa.

Świerszczyk gra z cicha, wiatr miota krzewiną,
Gwiazda mruga z nieboskłonu,
A różańcowe modlitwy popłyną
W niebo, do Bożego tronu.

- Aniela Juras

Misiu mój drogi,
wyrosły Ci rogi.
Twoja skóra do czerwoności rozgrzana
parzy od wewnątrz i zewnątrz.
To już nie ciepło,
lecz ogień.
Nie dmuchaj,
nie chuchaj,
to już nic nie pomoże.
Ale nie zakuj się lodem,
bo będzie jeszcze gorzej...

Choć mnie nie widzisz, jestem przy tobie.
w myślach i wierszu, pisanym słowie.
w chmurach co płyną cicho po niebie,
w błękicie jego, słońcu promieni.
Kiedy tak blaskiem wszystko się mieni
i śpiewem ptaków w konarach drzew,
melodią wiatru, szumem w wśród drzew.
Jestem, gdy tylko pomyślisz o mnie,
a ja uśmiechem pozdrowię skromnie,
skradnę całusa myślami z oddali,
niech dzień dzisiejszy słońcem się pali.

Tak bardzo chciałabym...

Zapomnieć o tym co było...
Zostawić to wszystko
Wszelkie troski i kłopoty
Problemy dnia codziennego
Gdzie tylko smutek, troska i łzy
Gdzie na uśmiech i radość brak już sił,
Zamknąć za sobą drzwi
Uciec daleko stąd...
Gdzie nie ma przeszłości...
Gdzie tylko teraźniejszość i przyszłość...
By radość i uśmiech znów był ze mną
Jak słońce co wstaje każdego dnia...
By po latach patrząc w lustro,
Ujrzeć siebie – uśmiechniętą i szczęśliwą
I móc powiedzieć: warto tak było...

Tesz.02.2009

W kręgu przyjaciół przebywać,
wrogów zostawić za bramą,
niczego nie zaniedbywać,
w podróż się udać nieznaną.

Przyjaciół wciąż mieć przy sobie,
nie myśleć o tym co boli,
tak mówią nawet przechodnie.
duszę swą trzeba wyzwolić.

I w sobie zadusić smutki,
niech serce swym rytmem bije,
nasz pobyt jest tu... zbyt krótki,
by zniszczyć to co w nas żyje.

Nocka ciemna, bardzo ciepło,
deszczyk sobie pada,
a ja patrząc w ciemne niebo,
widzę jak gwiazdeczka spada.

Leci w kosmos, gdzieś daleko,
nikt nie wie gdzie spadnie.
I czy inne pójdą za nią,
tego nie odgadnę.

Dar kapłaństwa

To z rąk kapłana tchniesz ofiarą,
Przez jego spływa ręce,
Przez jego ręce dzielisz miarą,
Wykute skarby w męce.

Niech tajemnica powołania,
Które kapłaństwo niesie,
Nie skąpi łaski pojednania,
W wyżyny Ducha wzniesie.

Ten skarb Kościoła, który nosisz,
W kapłaństwie zapisany,
Umacnia ducha kiedy prosisz,
Otwiera Nieba bramy.

Perły tradycji, miłowania,
Przelewaj w słów nauce,
Aby Ojczyzny ukochania,
Zgłębiono w serca sztuce.

Wspieraj go, Boże, na bezdrożach,
By wiecznie bronił szańców.
Aby Twój żołnierz trwał do końca,
Umocnij swych wybrańców.

Autor- Józef Bieniecki

Kiedyś pan profesor wyjaśnił mi teorię względności.
Mówił mi o czasie, masie i prędkości.
Lecz gdy zaczął mówić o względności czasu,
powiedziałam panie profesorze szkoda czasu.