Włosy mi stają dęba na głowie
i każdy policzek mi zbladł.
To już trzydzieści trzy lata rodzice,
co mi zostało z tych lat?
Zostało mi trochę uśmiechu,
co towarzyszył mi wiernie
i szedł za mną jak wytrwały piechór,
przez całe życie i poprzez ciernie.
Przewertowałam stare książki
i ich pachnące kurzem stronice.
To najwspanialsze lata w moim życiu.
Dziękuję Wam, Drodzy Rodzice.