Wiosna idzie

Zaszumiało torzymskie sitowie
odsłoniło gniazda łabędzi.
Wróble spiesznie zbierają piórka
wiosna idzie - znów pięknie będzie.

Chłopiec młody - dziewczę przytuli
spoglądając głęboko w jej oczy.
Wzniesie wzrok ku gwiazdom na niebie
rozkoszując się ciemną nocą.

Las pochyli się nad czułą parą
i zanuci swą pieśń radosną.
Ptaszki zaczną się łączyć w pary
to już wiosna - to przyszła wiosna.

Wędkarz mostek swój kleci od nowa,
młodzież szkolna zbiera gałęzie.
Będzie pięknie nad naszym jeziorem
z dumą patrzy na wszystko sowa.

Latem chłodzić swe ciała będą,
od pokoleń w tym samym miejscu.
Dawną młodzież z wnukami przywita,
dumny las i para łabędzi.

Autor - czarnulka1953

Słońce w kieszeni

Z deszczem pod rękę, wśród mokrych wrzosów,
Idę ze słońcem w kieszeni,
Zimie naprzeciw, śmiejąc się z losu,
Że chłodem nic nie odmieni.

Już jesień bólu mgłą nie opadnie,
Żalu nie zbudzą szarugi,
Już łzą nie błyśnie, patrząc bezradnie,
Jak pustką mija dzień długi.

Bo wiosna w sercu płonie nadzieją,
Marzenia tuląc w zieleni,
A dni miłością się do mnie śmieją,
Więc noszę słońce w kieszeni.

- Jan Lech Kurek

Wiosną...

Z zapamiętaniem
pochłaniam
widok zielonej trawy
śpiew ptaków
chłodny poranek

Otulam się leciutką białą mgłą
co spadła z nieba
zmysłami czytam zapach
każdego nowego pąka
na drzewach

Wilgoć rosy
i drobnego deszczu
będę kochać
długo jeszcze
nim subtelne
promienie słońca
znajdą się
za horyzontem.

cudowne słodkości majowej przyrody...

Autor: falcon

Wiosna

Słońce na polach
uśmiecha się do żyta,
warkocze cudne wyplata,
ze snu budzi do życia.

W blasku promieni
kwitnie ogród marzeń.
Motyl muska skrzydłami
aksamitne płatki frezji.

Morze wysyła fale
po świetlne promyki.
Ryby trącają o brzeg,
wypatrując szczęścia.

W lesie ścieżki nieznane
prowadzą ku skarbom,
na nowo odkrywanym
w wiosennym powiewie.

Autor: Ewa27

Wiosna

...cieplejszy wieje wiatr...
...znów nam ubyło lat...

Wiosna Pani kapryśna
wiosna wreszcie do nas przyszła.
W zieleń ubrana
biega o samego rana
z bukietem kwiatów w ręce
w zwiewnej sukience.

Soczystą zieleń ze swej sukni
trawie dała w darze
aż ptaki radośnie zaświergotały
i nad łąkę poleciały.
Stopiła ostatnie lody
i wezbrał trochę nurt wody.

Nad rzeką z palety barw żółty wybrała
i kaczeńce na brzegu porozrzucała.
Na łące biegała
bazie w białe puszyste kotki ubrała.

W lesie narobiła szumu i hałasu wiele
sypnęła bielą na poszycie
aż zawilce zakwitły dumnie
śpiące dotąd w ukryciu.

Zawróciła na pole
popatrzyła na smutne słońce
i szare niebo musnęła delikatnie błękitem
aż w nie wstąpiło nowe życie.

Do ogrodu wpadła na chwilę
jakby od niechcenia
każde drzewo oddechem swym ogrzała
i pączkami je obsypała.

Pochyliła się nad forsycją
i magnolią uśpioną
widząc ją obsypały się żółcią
i różem z radości.

Przemknęła ulicą cicho
aż ludziom cieplej się zrobiło
zauważyli że wreszcie przyszła
i w ich sercach radość rozbłysła.

Autor: Beatricze

Wiosna

Jesień chłodem nas przytłacza,
dni szarością swą okrywa.
Czasem błyśnie resztką lata,
lecz je szybko deszczem zmywa.

Zima lodem wszystko skuwa,
mrozem szyby dekoruje.
Dzień za krótki,noc za długa,
każdy wiosny oczekuje.

Z wiosną budzi się nadzieja.
Z wiosną budzi się uczucie.
Zieleń przyobleka drzewa
i wiosenną śle nam nutę.

Już pierwiosnek ją usłyszał,
zarumienił się kwitnąco.
Zziębłe krzewy rozkołysał,
wita rozbudzone słonko.

Ptaki trelem nutę niosą,
przekazując wieść dokoła.
Trawa wita wiosnę rosą,
jakby łzami-lecz wesoła.

Bo w tej pieśni ciepło drzemie,
bo z tą pieśnią miłość wschodzi.
Któż z nas o tym jednak nie wie?
z wiosną wciąż jesteśmy młodzi.

Bukiet życia się rozwija!
Bukiet życia promienieje!
Wiosna szczęściu zawsze sprzyja!
Wiosna rodzi wciąż nadzieję!

Autor: szalony dziadek

2. Kwietniowy dzień

Tam wysoko w nieboskłonie
Z lazurowych nieba toni
Słońce swoje śle promienie
I otula nimi ziemię.

Wnet nadchodzi już południe
Słońce przygrzewa już cudnie
I motyle już latają
Świeże kwiaty zapylając.

Drzewa kąpią się też w pąkach
Z nieba słychać śpiew skowronka
Delikatnych listków brzóz
Nie pokrywa żaden kurz.

Przecudowny błękit nieba
Czego więcej nam potrzeba?
Choć to wprawdzie późny kwiecień
To pogoda jest jak w lecie.

Autor - Polak patriota

zapach lata

Zapach lata …. Ja go czuję,
kiedy patrzę w toń przejrzystą.
Woda marszczy się, migocze,
jakby ją ktoś lekko szczypnął

a to tylko spod kamienia
cień malutkiej mignął rybki.
Nie dostrzeżesz prawie tego,
ruch tej rybki jest tak szybki.

Po kamieniu skacze żaba.
Staje i przekrzywia głowę.
Łechce mile woń żywiczna
rozpachnionych w słońcu jodeł.

Jakże ciepłe czas tka nuty.
Świergot płoszy senną ciszę.
Nasłuchuję czy przypadkiem
świerszczy skrzypiec nie usłyszę.

Czy to malarz pędzle wyjął
rozkruszając pyłki złota?
Czy też miękko, delikatnie
świat się w tęczę tak zamotał?

Wszystko takie jest realne,
mogłabym tę wizję dotknąć,
bo przemawia mi do serca,
treścią szepcząc swą tak słodką.

Autor: Maryla

przedwiośnie

przebiśniegowe
przebudzenie ogrodów -
to wiosny falstart

w górach wiosennie -
zieleń na halach przeszła
w fiolet szafranów

śnieg sublimuje
w pełne wody roztopy -
budzi się wiosna

wiosna marcuje
w ”kotkach” wierzbowych bazi -
wracają ptaki

bunt nasion w ziemi
utajone tajanie -
wiosenny obłok

wiosna dyszy w twarz
zielenią jeszcze nieśmiałą -
trwa opór bieli

noc gęgot niesie -
zawisł w mroźnym powietrzu
czuć już przedwiośnie

słońca erekcja
zapładnia wiosny łono –
bije w nim serce

nabrzmiały nowe
pączki na gałęziach drzew -
rodzi się życie

Autor: Vick Thor

W OBJĘCIACH WIOSNY

Nadejście wiosny wszystko odmienia,
Budząc u ludzi wielkie pragnienia
Najtwardsze serca ciepłem rozkruszy,
Czarę nadziei wleje do duszy.

A gdy zakwitną pierwsze kasztany,
Pójdziesz na spacer ze mną, Kochany.
Pełne naręcze kwiatów przyniesiesz,
Gdy będziesz chodził ze mną po lesie.

Chcę też posłuchać trelów słowika,
Ujrzeć wiewiórkę, jak gdzieś umyka
Stukot dzięcioła słyszeć przez ciszę,
Trawę jak rośnie słyszysz? - ja słyszę.

Białe stokrotki,żółte kaczeńce,
Czy mogę jeszcze zażądać więcej?
Zerwij mi proszę te lilie białe,
Choć zmoczysz pewnie ubranie całe.

Spojrzałeś czule, wchodzisz do błota,
Nic nie jest ważne, tylko ochota
Posyłam za to uśmiech rozkoszny,
Byś zapamiętał objęcia wiosny.

Puszysty śnieg.

Padał śnieg puszysty biały,
Mróz wmalował wycinankę.
Gwiazdy nieba nasypały,
Nadmuchaną układankę.

Nawisami zwisa z dachu,
Pledem drożność dróg zamyka.
Wyłożyła się na piachu,
Podmuchami wiatru dycha.

Zaspa na przesiece lasu,
Ustawiła śniegu ścianę.
Potrzebować będzie czasu,
By ustąpić z bałaganem.

Uwikłany w krzaki cierni,
Dzika róża kajką stroi.
Białą watą jak w cukierni,
Więc od lata zimę woli.

Miotłą śniegu zakręciła,
I zamiata i zawija.
W końcu w brzysku położyła,
Bo zabrakło pewnie kija.

Wyhulawszy się na śniegu.
W zagajniku lasu siadła.
Zaczaiła na wybiegu,
Inne zimy też widziadła.

- Józef Bieniecki

Zimowy cud

Śnieg białymi płatkami
świat gęsto obsypuje,
otwartymi oczami
przyszłości wypatruje.

Przejęty mróz nos szczypie,
dni coraz bardziej chłodne,
jak z rękawa śnieg sypie
czoło jednak pogodne.

Biało teraz jest wszędzie,
znika co jest szarością,
nie martwi mnie co będzie
twarz, jaśnieje radością.

Wkoło pełno ślizgawek,
rzeki mrozem spętane
usta mam różowawe,
ciepłym śmiechem rozgrzane.

Drzewa szronem przybrane
mgły,paltem otuliły,
pokłady nie przebrane
miłości mnie zmieniły.

Sama,ten cud sprawiłaś
pośrodku zimy płonę,
wrót raju uchyliłaś,
w morzu miłości tonę.

Autor- Idol

Zimą przytulniej

a ja tam lubię zimowy klimat
kiedy w kominku ogień się iskrzy
można napisać zwiewny poemat
albo pogrążyć się w słodkiej ciszy

zechcę przytulę chociażby kota
lub twoje dłonie zamknę w uścisku
zima dokoła bielą się miota
a pies śpi z łapą w łaciatym pysku

za oknem księżyc gębulą świeci
chce nas zaprosić na wspólny spacer
byśmy się przeszli razem objęci
zatem decyduj czy chcesz inaczej

Autor: Nalka31

Zimowy obrazek

Jest mroźny, cichy zimowy ranek.
Wolno spadają płatki śniegowe.
Słońce lśni złotem spośród błękitu
niecąc na bieli iskry tęczowe.
Pośród zieleni smukłych choinek
puszysta kołdra śniegu się ścieli.
Jest tak spokojnie, sennie, baśniowo.
Nic nie zakłóca ciszy i bieli....

Wystarczy Twój uśmiech...
… A cieplej jest wszędzie...
Nie musisz nic mówić...
… Wystarczy, że będziesz...

Jesienny świt.

Śpi jeszcze poranek, w moje włosy zaplątany.
słowa ukryły się gdzieś, pod poduszką.
do okna zagląda jutrzenka, by zapalić dzień.
tnąc czarny welon nocy, przedziera się przez mgły.

budzi się leniwie poranek jesienny, w kolorze wrzosowisk,
o zapachu berberysu, głogu i smaku wiśniowej nalewki.
zaplątana w świt, boję się uchylić powieki,
by nie strząsnąć snu, co na rzęsie, jak kropla drży,
październikową rosą,

tylko, zapaść się w rudość
i na krótką chwilę jeszcze
rozpłynąć się w ciszy,
bezszelestnie!

Zofia Szydzik

Zima wcale nie jest cicha.
W zimie wiele głosów słychać:
Dzwonią dzwonki, trzeszczą sanie -
To jest właśnie zimy granie.
Mróz wygrywa groźnym palcem
Na klawiszach sopli walce,
Wiatr za płotem gwiżdże, hula,
Bęc... upadła śnieżna kula.
Pewnie dzieci grają w śnieżki.
Szur - ktoś zgarnia śnieg ze ścieżki.
Dzwoniec gubi się w piosence,
A my wyciągnijmy ręce
I chwytajmy śnieg mięciutki
- śnieżne gwiazdy, zimy nutki.

Jesień

Jesień mnie cieniem zwiędłych drzew dotyka,
Słońce rozpływa się gasnącym złotem.
Pierścień dni moich z wolna się zamyka,
Czas mnie otoczył zwartym żywopłotem.

Ledwo ponad mogę sięgnąć okiem
Na pola szarym cichnące milczeniem.
Serce uśmierza się tętnem głębokiem.
Czemu nachodzisz mnie, wiosno, wspomnieniem?

Tak wiele ważnych spraw mam do zachodu,
Zanim z mym cieniem zostaniemy sami.
Czemu mi rzucasz kamień do ogrodu
I mącisz moją rozmowę z ptakami?

- Leopold Staff

Liście jesienne

Liście jesienne leżą po brzegach dróg, mieniąc się jedną połową tęczy.
Wyglądają jak rozsypane róże wszelkich barw.
W stawie drżą złote plamy. Rząd drzew odbija się w nim różnie: wierzba - mgłą siwą, czerwona leszczyna - skrzydłem motyla, topole - ciemnymi kolumnami.
Skośne marmurowe schody, prowadzące ku wodzie, odbijają się w głąb i w przeciwną stronę niż prowadzą, tworząc klin.
Zadarte liście wierzby płyną jak dżonki, wiatrem popychane.
Wysoko przelatujące samoloty suną przez głębinę jak czarne płotki, małą gromadą.
Woda żyje, drzewa budzą się dzisiaj.
Wieje bowiem wiatr, który różni się od innych jak chuchnięcie od dmuchnięcia.
Z głębi piersi natury płynie to serdeczne chuchanie: wiatr halny.
Kto jeszcze nie wypowiedział swojej miłości, zdradzi się z nią w taki dzień.
Oto jest niekalendarzowy powrót wiosny.
Wiosna - kaprys, wiosna - łaska.
Możemy się jej wszędzie i zawsze spodziewać, tej Wiosny Niezależnej, zarówno w zimie, jak i w setnym choćby roku życia.

- Maria Jasnorzewska Pawlikowska

Jak nie kochać jesieni, jej babiego lata,
Liści niesionych wiatrem, w rytm deszczu tańczących.
Ptaków, co przed podróżą na drzewach usiadły,
Czekając na swych braci, za morze lecących.

Jak nie kochać jesieni, jej barw purpurowych,
Szarych, żółtych, czerwonych, srebrnych, szczerozłotych.
Gdy białą mgłą otuli zachodzący księżyc,
Kojąc w twym słabym sercu, codzienne zgryzoty.

Jak nie kochać jesieni, smutnej, zatroskanej,
Pełnej tęsknoty za tym, co już nie powróci.
Chryzantemy pobieli, dla tych, których nie ma.
Szronem łąki maluje, ukoi, zasmuci.

Jak nie kochać jesieni, siostry listopada,
Tego, co królowanie blaskiem świec rozpocznie.
I w swoim majestacie uczy nas pokory.
Bez słowa na cmentarze wzywa nas corocznie.

- Tadeusz Wywrocki

Opadają liście,
Czas snuje się mgliście.
Jak nie kochać jesieni, smutnej, zatroskanej,
Pełnej tęsknoty za tym, co już nie powróci.
Chryzantemy pobieli, dla tych, których nie ma,
Szronem łąki maluje, ukoi, zasmuci.
Jesień mnie cieniem zwiędłych drzew dotyka,
Słońce rozpływa się gasnącym złotem.