Ciemność...
Pustka...
Załamanie...
Ściga mnie potwór zwany życiem...
Plecie swą ogromną pajęczą sieć
I tylko czeka na bezbronną osobę
Zbyt słabą by się bronić...
Złapał mnie... świat...
Wgryza się we mnie jak zaplątaną w sieci muchę...
Pożera mnie, wgryza się we mnie coraz głębiej i głębiej...
Nie widzę już jasności...
Nadzieja prysła...
Płomień zgasł...
A świat wgryza się we mnie...
Pożera mnie...
W całości...
Do granic...
Ja już nie istnieję...

Umarłam

Umarłam bez grzechu,
bez łzy szczęścia na oczach, bez żadnego uśmiechu.
Umarłam, co się stało nie odstanie,
odeszły ze mną złe humory, płacz, kazanie.
Umarłam, co kochałam zostawiłam na lądzie.
Umarłam...

Aga.P

Boże, pomóż zrozumieć sens życia
Błagam i klęczę przed Twym obliczem
Daj sens, natchnij delikatnie tak
Przemów proszę
Przemów, błagam Cię bezsilnie.
Daj rozwagę, rozsądek cokolwiek
Zlituj się nad mą duszą, nad sumieniem
Kto winien braku rozwagi?
Oddaj, oddaj, oddaj!
Czyste serce, czysty rozum!
Nie skażone, czyste, idealne, tabula rasa po prostu!
Nie, nie, nie!
Nie ma nic czystego!
Brak rozwagi ludziom skażonym.
Nieszkodliwi w poczęciu
Bezbronne i nieświadome co je czeka!
Amor vincit omnia - tego już nie ma!
Nic już nie zwycięży, wszystko bezsilne.

Słońce zgasło,
gwiazdy straciły blask.
Księżyc już nie cieszy,
w mej głowie kotłuje się wrzask.
Wrzask rozpaczy, krzyk ciemności...
brak jasności, przejrzystości...
Świat się zawalił... niebo obalił,
życie przestało mieć sens...
a wszystko dlatego, że miłości przyszedł kres.

ponuro tu
czy
smutno
zieleń kuli się
zniechęcona
nie ma tu Boga
pomylił adresy
i wszystko
rozdał
dwie ulice dalej

NAD GROBEM MATKI

Dłuższą chwilę przystanę
By tu pomilczeć znów
Nad grobem pozostanę
Mów do mnie Mamo, mów!

Tak długo mnie uczyłaś
Znaczenia ważnych słów
O wszystko się martwiłaś
Mów jeszcze do mnie, mów!

Dałaś mi swoje serce
Nawet swoją duszę
W życiowej poniewierce
Jestem i żyć muszę

Twe słowa są jak rzeka
Niby przykazania
Przed prawdą nie uciekam
Kłamstwem nie zasłaniam

Znicz bardzo wolno płonie
Smutek wywołuje
Wiem, że przychodzisz do mnie
Miłość Twoją czuję.

- Jan Siuda

Bezgranicznie się przełamuję
Uczucia swe Tobie wyszeptuję
Warunki z Tobą negocjuję
Odległe plany snuję

Myśli w głowie wirują
Coś od Ciebie oczekują
Przeciw Tobie się buntują
Lecz oczy me kokietują

Nieustannie mi się przyglądasz
Me wnętrze oglądasz
Na zegarek wciąż spoglądasz
Od mych zamiarów odciągasz

Jak zasugerować byś mnie kochał?
Byś z tęsknoty szlochał?
Moje fotografie oglądał?
W me oczy szczerze spoglądał?

Serce moje rany otaczają
Z oczu łzy spływają
Myśli moje ranią
Zamiary Twe rozdzierają

Kiedy skończą się te przykrości?
W którym momencie trafie do wieczności?
Kiedy zaznam kresu mej miłości?
Kiedy pozbędziesz się swej wrogości?

Odczuwam potok łez
Uschnę kiedyś jak bez
Przyciągam nieszczęścia jak magnes
Jestem przewrotna jak tangens

Kiedyś opuszczę Cię
Nie będziesz musiał martwić się
Przestanę narzucać się też
Może wtedy zrozumiesz mnie...!

Moment wiecznością się zdaje
Przy tobie myśleć przestaje
Swe żądze Tobie poddaje
Duszę mą Ci oddaje

Koci, zielony wzrok Twój
Powala nieustannie z nóg
Chwilami czuję się jak największy wróg
Oddalasz się ode mnie znów

Magią słów czarować
Wszelkie przeciwności pokonać
Jak magnes Cię przyciągać
I już nigdy Cię nie oddać

Jesteś tylko złudzeniem
Mym niespełnionym marzeniem
Złym sennym koszmarem
Straszliwym, mrocznym marem

Nie jesteś jednym z wielu
Mój słodki przyjacielu
Wciąż poszukujesz swojego celu
Pomieszkując w motelu

Znienawidzić Cię mogę
O wiecznej miłości nie zapomnę!
Pamiętać zawszę będę!
O mojej miłości wszędzie...

Za życie, które mnie sprawdziło,
które zawsze otuliło
szczęściem, żalem i rozpaczą,
smutkiem, gniewem i zniewagą.
Może lepiej by mi było
skończyć z życiem i się minąć
z katem czarnym z kosą wielką
kleknąć przednim i być ściętą.

Dzień Matki

Moja rodzina
brat ból
siostra samotność
nie moja wina
że daremnie wyglądam
przez okno

Firanki łez
zasłaniają mi
słońce o poranku
majowy bez
nie pachnie na stole
w mym dzbanku

Wypaliło się ognisko
wygasły marzenia
jak tu cicho
jak blisko
do kresu
do krawędzi cienia

Odebrałeś to co najbardziej kochałam
Zamknąłeś moje serce w klatce
Dłonie skułeś kajdanami miłości
Nie mogę się uwolnić, nie mogę uciec
Wołam o pomoc, lecz nikt nie słyszy
Na co mogę liczyć
To jedynie na odpowiedź ciszy...

Jeszcze jedno serce pęka

Przepraszam, że się w Twym życiu pojawiłem...
Przepraszam, że prawie życie Ci odkręciłem...
Nie chciałem bólu niczyjego,
a stało się wręcz co innego...
Jeśli me uczucie wyrządza komuś cierpienie,
wyrzuć mnie ze swego serca, daleko od siebie, w zapomnienie.

(And)

Czy znasz taki stan, kiedy jesteś sama a serce wprost chce z piersi wyrwać się?
Łzy po policzku spływają powoli, jak boli!
Wydaje się, że nic gorszego nie trafia się.
Gdy tylko wspomnienia pozostały,
świat wydał się wtedy taki mały,
zamknięty w czterech ścianach twych,
zniknął gdzieś ten radosny błysk oczu mych. Bezsilność dopadła mnie.
Czy tego chcę? Nie!
Wiem, że potrafię podnieść się,
uciszyć serce i zamknąć łzę.

Dorosnąć do samotności

Tak niedawno
moja dusza śpiewała twoje imię,
podskakiwała
jak mała dziewczynka.
Dziś milczy,
wolno idąc przed siebie.
W jednej chwili musiała dorosnąć
do samotności.

- AnnWiecznaTęsknota

Jestem jak liść na wietrze,
ciągle mną nosi,
chciałabym móc choć przez chwilę być w dwóch miejscach naraz...
może bym temu zaradziła.
nigdy by się to nie wydarzyło...
ale już na to za późno.
Muszę żyć dalej ,nie mogę się poddawać...
choć mogłabym nie raz.
-jedynym lekarstwem jest śmierć. ..

Spoglądam na szkołę i idę stąd
a tam... on.
Wychodzi, stawia krok przez szkolna bramę,
a Klaudii smutki zostają same.
Nie wiem co się dzieje, dlaczego smutno jest?
Opuszczone głowy i pada deszcz.
Wakacje nas powitały z nie wielkim uśmiechem
Dlaczego tak jest? Jestem tylko człowiekiem
Wszystko miało być takie piękne a smutno jest mi,
Bo mi też chce się płakać, kiedy widzę u przyjaciółki wielkiego bólu łzy.

Nie mamy szans na razem bycie
ułożyłeś sobie na nowo życie.
Było minęło nie wróci już więcej
tak chcę zapomnieć to wszystko najprędzej.
Lecz nie da się wspomnień z pamięci wymazać
to tak jakby wyrzec się miłości rozkazać.
Me serce rozdarte jest jak róża na wietrze
delikatna i krucha a poddając się wbija się w powietrze.
Każdy mocny podmuch prowadzi do zagłady
tak samo jest z sercem, które bez miłości nie daje sobie rady.

Może kiedyś zbiorę się na odwagę i powiem ci co o tobie myślę.
Może nawet przeczytam ci ten wiersz.
Tylko daj mi słowo, że się jeszcze spotkamy.
Tylko daj mi pewność, że nie znikniesz.
Nie potrzebuję happy endu, nie jestem księżniczką.
Potrzebuję tylko twojej obecności, chociaż przez chwilę.

Ściana straceń

Wielkie podwórze otoczone murami
i błądzące dusze szukające wyjścia,
tony szczęścia pokona przepełniona ziemia krwią pod gołymi stopami.
Pustka nadziei.
Ni zielony listek bujający się na wietrze,
ni ptak płynący z chmurami.
Zapadłe oczy i wiara w lepszą przyszłość
obijająca się o ściany tylko.

o czym myślę
gdy piszę do ciebie
nie wiem
czy każda wiadomość
coś znaczy dla ciebie
nie wiem
dlaczego mnie myślisz
dlaczego kochasz mnie
tego też nie wiem
te pytania zawsze
będą zagadką
bo ja nigdy nie pokocham
Ciebie