"Skrzaty"

Były sobie skrzaty,
Poprawiały swe krawaty.
Lubiły hałasować,
Oraz świetnie się schować.
Ale gdy się nie chowały,
Innym pomagały.
Naczynia zmywały,
Odkurzać też chciały,
Wszystko wysprzątały,
A na koniec uciekały.
A gdy ktoś przyszedł do mieszkania,
Zobaczył , że nic nie ma do zmywania,
Że są wyprasowane ubrania,
Że na stole są podane dania,
Że nic nie ma do sprzątania!
A gdy ja wróciłam,
To się przeraziłam!
Bo u mnie się nic nie zmieniło,
Brudno tak jak wcześniej było!
Czy te skrzaty mnie nie lubią?
Nagle moi rodzice przychodzą i mówią:
Dlaczego nie posprzątałaś?
Przecież to zrobić miałaś!
A ja zawstydzona
I cała czerwona.
-Ale ja myślałam, że to zrobią skrzaty.
Mówię cichym głosem do taty...
A tata na to:
- Najpierw dzieci muszą pomóc skrzatom,
Bo one się tak odwdzięczają,
Że innym za dobre uczynki sprzątają.

"Przyroda wokół nas"

Przyroda wokół nas,
Żeby ją szanować już dawno przyszedł czas.
Kwiaty piękne nas witają,
A ptaszki nam śpiewają.
Chcą nam dać co jest wspaniałe,
Chociaż czasem są to prezenty małe.
Ale nie narzekajmy,
Dobro nasze im dajmy.
Zwłaszcza kochanej przyrodzie,
Bo las jest jak morze, a na niej my czyli łodzie.
Popatrzmy na zielone łąki wreszcie,
Na coś co jest piękne, a ucieszy się przyroda nareszcie.
Nie niszczmy roślin i drzew,
Pooglądajmy zwierzęta, kwiaty i każdy krzew.
Nie opuszczajmy przyrody,
Bądźmy przy niej zawsze, choćbyś nie był młody.

"Jasło"

Jasło,
To nie tylko miasto.
Są w nim piękne pola i lasy,
Piękne niegdyś budowle to dawne czasy.
Lecz teraz odnowione,
Nie tylko odmienione.
Wspomnienia Jasło w sobie ma,
Wszystkich mieszkańców kocha.
Śmiechy dzieci Jasło uszczęśliwiają,
A Jasło się cieszy, że rodzice pociechy mają.
Aż coraz piękniejsze ono rozkwita,
Że na rynku jest twarda, kamienna płyta.
I to jest cudowny w Jaśle czas,
Który uszczęśliwia nie tylko nas.

Zamknę oczy -
klucz mi się pojawi
Do magicznej furtki,
Do mojej fantazji
Na żądanie przyjdzie lato
Ogród marzeń się ukaże,
Wszystkie troski i żale,
Z mego serca zmaże.
Otworze oczy znowu,
Kluczyk zginie,
A moja fantazja,
Po wielkim morzu
się rozpłynie.

Gdzieś po drugiej stronie tęczy
Biegnie droga
Jest tam kraina, o której słyszałam
W jednej z kołysanek

Gdzieś po drugiej stronie tęczy
Niebo jest błękitne
Tam Twoje nawet najskrytsze sny
Naprawdę spełniają się...

Pewnego dnia pragnę znaleźć się na gwiazdce
Obudzić się gdzieś, zostawiając w tyle obłoki
Gdzie problemy jak krople rozpływają się
Wysoko nad szczytami kominów
Tam możesz mnie znaleźć...

Gdzieś po drugiej stronie tęczy
Latają ptaszki...
Więc dlaczego, dlaczego nie ja..?

Zapomniane czułe serce, rozumiane coraz mniej...
Może jedno gdzieś tu jeszcze, zachowało się.
Może znajdę je w szufladzie, zasuszone niby kwiat.
Może właśnie w pasjans składzie z czterech tanich kart.

Lecz nie śmiejcie, się nie śmiejcie, bo i z czego tu się śmiać.
Zapomniane czułe serce, miał je kiedyś każdy z nas.
Może znajdę je w piosence, które słowa każdy zna.
Może jedno gdzieś tu jeszcze potajemnie trwa.

Zapomniane czułe serce, rozumiane coraz mniej.
Może w jakiejś wiejskiej chacie, ocaliło się.
Ale prośby nie pomogą, niema nawet takich słów.
By namówić do powrotu, tych co nie chcą już.
Lecz nie śmiejcie, się nie śmiejcie, bo i z czego tu się śmiać.
Gdy znajdziecie się w rozterce, to w opiekę weźmie Was...
Zapomniane czułe serce, rozumiane coraz mniej.
Może jedno gdzieś tu jeszcze... zachowało się.

- Janusz Laskowski - Zapomniane serce

Szuka gwiazdka sukienki
bo w strasznej jest potrzebie
wybiera się bowiem na spacer
wieczorną porą po niebie.

Pobiegła w czarną otchłań
gdzie rządzi nocy królowa
i w tajnym gwiazdozbiorze
świetliste sukienki chowa.

A krój ich wygląd i fason
przez wieki przygotowuje.
By ślicznie wyglądały
srebrem i złotem haftuje.

Noc mistrzynią w swym fachu
od wieków gwiazdy ubiera
blask i odpowiednią wielkość
starannie z gustem dobiera.

Dlatego gwiazdka na niebie
tak pięknie się światłem mieni
nikt jej w tym nie dorówna
pośród kosmicznej przestrzeni.

Ciemno, cicho nie ma słów,
Jest za mało do myślenia głów.
Chęć rozmowy ciągle rośnie.
Ile owoców jest na sośnie?
Tyle liści jeszcze rośnie.
Rośnie, rośnie na zimę spada,
Ooo deszcz już pada.
Zycie jest dziwne, nie mam dowodu,
Ale i tak pchnie nas do przodu.
Przyszłość drogę pokonuje
Nasza miłość krok w tył wykonuje.
Moja miłość? Co za bzdury?
Moje życie to same chmury.
Da się kochać a potem odkochać?
Ja tego nie wiem umiem tylko szlochać.
Teraz jest mi wesoło:)
A co potem będzie?
Nic nie wiadomo.

W wierszu tym, powiedz mi,
Co chcesz?
Błąkasz się po myślach mych-
Czy wiesz?
Jestem tu by wiedzieć-
Kochasz mnie?
Powiedz TAK nie mów NIE-
Boję się.

Dotknij perły miłości,
zaklętej w przeznaczeniu,
marzeń ukrytych w sercu,
dających sens istnieniu.

Dotknij złotej nadziei,
budzącej się o świcie,
która jak cudowny dar,
buduje lepsze życie.

Dotknij brylantu wiary,
zawieszonego w duszy,
niech Cię oślepi blaskiem,
cierpienie i ból rozkruszy.

Dotknij tych skarbów życia,
poczuj ich wielką siłę,
stań wysoko na szczycie,
magiczne przeżyj chwile...

Pośpiesz się ...

może zdążysz jeszcze powiedzieć,
to co drzemie w wielkim milczeniu

pośpiesz się ...
może zdążysz jeszcze pokochać
to co zdaje się tylko przestrzenią

pośpiesz się ...
może zdążysz jeszcze odczytać
stronę księgi co się zamyka

pospiesz się ...
może jeszcze zapragniesz tak mocno,
że dotkniesz i znikniesz w dotyku,
ale pośpiesz się ...

..a ja tulę sny

granat nieba wolno się kruszy
księżyc lśni we wrzosach fioletem
a ja tulę sny do poduszki
obleczonej twoim oddechem

chłodny wiatr na brzozach grymasi
i na ścianie rozkłada cienie
spacerują wiotkie obrazy
oprawione naszym westchnieniem

zaraz słońce wyjdzie z kołyski
narysuje złocistą kreskę
w twoich oczach błękit rozbłyśnie
tak mi dobrze, gdy przy mnie jesteś...

Zaproś mnie do tańca
Zanim świt rozproszy wahanie
Zaproś mnie do tańca
Chcę zapomnieć o tęsknocie za tym, co minęło
Zaproś mnie do tańca
Niech serce zabije w rytm naszych kroków
Zaproś… zanim zrozumiem, że to już nie wróci

Przytul mnie jeszcze raz
Wsiąknij we mnie cały
Przytul mnie jeszcze raz
Chcę znowu poczuć smak tamtego lata
Przytul mnie jeszcze raz
Chcę utonąć cała w twoim zapachu
Przytul mnie jeszcze raz
Być może ostatni…

Chwila...

Przez pustą ulicę idąc samotnie
Patrzę na świat ślepca oczyma
Chcąc uchwycić wrażenia ulotne
Pochwycić myśli, emocje zatrzymać.

Ha, mam cię! Uciekasz?
Proszę, nie odchodź, chwilo zaczekaj
Gonię i gonię, niemal już ją mając
Lecz ta wciąż umyka, niczym zwinny zając.

Nie jestem pierwszym, który goni
Tą mgiełkę paru sekund szczęścia,
Nie mogąc jej chwycić, smutną łzę uroni
Żyj chwilą, która czasem jest zaklęta.

A czas nie zawraca, idzie wciąż przed siebie
Stabilnym krokiem słońca na błękitnym niebie
Więc w głos wykrzycz razem ze mną
Biegnij chwilo w otchłań ciemną.

Gonić cię przestaję, dość mam twoich zwodów
Minęłaś, odeszłaś, przyjdą lepsze jeszcze
A ja by je przyjąć będę zawsze gotów
Po tobie wspomnienie z czasem coraz bledsze...

Słowa...

To one życie tworzą,
Są naszym bólem
lub przepiękną zorzą.
To z nich budujemy
siłę naszych marzeń.
To one dają sercu,
niezapomnianych wrażeń.
Melodia w miłosne słowa ubrana
Staje się dla nas niezapomniana.
Niech najpiękniejsze słowa,
Twe serce ukołyszą
Niech spłyną ciepłą nutką
Serce otulą ciszą.

Proszę Pana!

Bo ja jestem, proszę Pana, wiecznie młoda,
Już schowałam swą metrykę do szuflady...
Wszyscy mówią, ciągle piękna ma uroda,
więc pogrzebać mnie za młodu nie dasz rady!

Skóra moja, proszę Pana, taka gładka
jak nie wierzysz, proszę dotknij, nie żałuję...
I nie pytaj, Panie drogi, mnie o latka,
żem jak młódka, ja to panu obiecuję.

Kilogramów ja w nadmiarze nie posiadam,
bo jak mówią, kochanego nie za wiele.
Już ja sobie do skarbonki coś odkładam,
żeby było, w razie czego, na wesele.

Usiądź proszę troszkę bliżej, panie drogi,
połóż rękę tu na piersi, słyszysz bicie?
Ale ty się coś wpatrujesz w moje nogi,
czyżbyś może o nich dawno marzył skrycie?

Ja już Ciebie zadowolę, Ty mój Panie,
ugotuję Ci rosołek wyśmienity
i kaczuszkę z jabłuszkami - ekstra danie!
I co zechcesz, tylko nie bądź taki skryty.

A szarlotkę na deserek Ci upiekę,
może sernik po wiedeńsku z bakaliami?
Na spacerek nad jeziorko i nad rzekę,
będzie zawsze już tak pięknie miedzy nami.

O mój Panie, nie bądź takim kasanową!
wiem, ze kochasz, ale sfolguj, nie wypada!
/o matuniu, a mnie dzisiaj boli głowa,
a ten już mi o weselu zaczął gadać

Pod kasztanem

Okna wybite, drzwi odrapane
a w płocie wyrwana deska.
Ściany już dawno nie malowane,
nikt w domu tym nie mieszka.

Czego więc szukasz i wypatrujesz
stojąc pod naszym kasztanem?
Życie jak pająk swą nitką snuje
treści na zawsze zapisane.

Nie czekaj! Idź stąd! To tylko zjawa
przechadza się w moim pokoju.
Kiedyś i dzisiaj - nie mamy prawa
wiązać jak wianki z kwiatów powoju.

Na nic tu sowa, nie czas się kłócić
I dość tych tkliwych rozstań!
Do codzienności trzeba nam wrócić
Ty płaczesz? Boże! Zostań!

Arka..

Wystygł nasz dom
a miał być arką
na każdy przybór
wody
ognia i powietrza
czasami zagląda tu jeszcze
znajoma
obca kobieta
wypala papierosa
nieraz przychodzi
na dłużej
nocą-
pogodna w moim śnie
cicho otwiera drzwi
od domu
którego nie ma...

MOJA ŁZA TĘSKNOTY ...

Łza kapnęła mi dzisiaj na dłoń
Była Twoja…
Ułożyłem ją na kryształowej tacy.
Teraz jest moja.

Promień słońca odbija się w szkle
Widzi łzę…
Dotarł już do jej maleńkiego serca
Wszystko wie.

Przyglądałem się, jest taka piękna
Była Twoja…
Zastanawiam się, czy jest słona.
Teraz jest moja.

Mogę zrobić z nią, co tylko zechcę
Dotykam łzę…
Nie boi się, przede mną nie ucieka.
Lubi mnie.

Po policzku moim spływa cicho łza
Spieszy się…
Skapnęła lekko na kryształową tacę
Teraz są dwie.

Drogi pamiętniku!
A może dzienniku?
To już nie ważne.
A wiesz, co ważne?
Nie, to ja ci powiem wszystko z szczegółami
Tylko przy tym nie zalewaj się ze śmiechu łzami.
A więc poszłam do mojej szkoły
I tam do nauki zaciągali nas jak woły.
Lecz już dzisiaj nie!
Jak to nie? To chyba źle?
W prost przeciwnie!
To cudownie!
No, bo nauczycielka nasza wredniasta,
Zrobiła się dzisiaj jakaś kanciasta.
Kanciasta? Co ty opowiadasz.
No wiem , że już z wrażenia siadasz.
Ale posłucha , co było dalej.
Tylko przy tym nie szalej.
Wszedł do naszej klasy pan Oktawian.
Ten, co gra w tę grę "Travian"?
Nie, posłuchaj wreszcie.
I wiesz co? Nasza pani zaczerwieniła się nareszcie!
Nareszcie?
Tak nareszcie!
No bo oni się w sobie zakochali ,
No kiedy byli mali.
Że jak?
No tak.
To tyle?
Tak tyle.

Dla mojej klasy ;)