Łza samotności...

W samotności piekła małe,
wysyłamy się nawzajem,
i choć bardzo się boimy sami być,
znów kłamiemy, łamiąc słowa,
i cierpimy wciąż od nowa,
z bólu, który za uśmiechem
ciężko skryć.

Ciągle raniąc się słowami,
skrzydła duszy odbieramy,
by nie mogła w błękit marzeń
wzlecieć znów,
chociaż życie jest zbyt krótkie,
by je zatruć naszym smutkiem,
i w poduszkę żalem szlochać
wciąż do snu.

Tak niewiele przecież trzeba,
aby poczuć zapach nieba,
i w miłości się zatracić aż do cna.
Wzbić się w słońce jak motyle,
i zapomnieć choć na chwilę,
jak smakuje samotności gorzka łza...

Gdy wszystko milknie w okół,
gdy świat tonie w mroku,
gdy znikają wszystkie słowa,
gdy z zadumy przychodzi trwoga.
Wszyscy inni dawno gdzieś zginęli,
w morzu zmartwień zatopieni.
Siedzisz sam w tej samotności,
wypatrując w dal przyszłości.
Ślepo patrzysz, już jej nie ma,
również zginiesz z poświęcenia...

Biorę kredkę czarnego koloru,
rysuję nią coś bez kształtu czy wzoru.
Każda kreska oddaje me życie,
zapisane w pamiętnikowym zeszycie.
Każdy pagórek czy dolina,
o mym bólu i cierpieniu przypomina.
Na rysunku wszystko coś znacz,
lecz i na niej coś straszy..
Linia goni moją rękę,
lepiej szybko to przerwę

Tyle oczu na Ciebie skierowanych,
Brakiem uczuć opętanych.
Chcesz się od nich wyzwolić,
lecz ciało nie chce na to pozwolić.
Tyle razy próbowałeś,
och, spójrz! znów zapłakałeś.
Ciało oddaje posłuszeństwo,
lecz za późno na Twe okrucieństwo.
Chcesz uciekać,
lecz za późno, aby biegać..
Pozostawiony teraz sam,
umierasz, lecz ja dalej gram

Jak idiotka siedziała na ławce
i czekała na szczęście.
W zamian dostała żyletkę.

Patrzyłem w jej niebieskie oczy
Jedyny promyk tego co zostało w niej pięknego
czego nie zabrał jej rak

Nie wiem czy mnie słyszała
Gardło miałem ściśnięte
a po policzkach płynęły zimne i słone łzy
Wyszeptałem, że ją kocham
a ona mrugnęła mi.

Kryjąc w dłoniach twarz bladą i piękną
łkała, płakała nad swą wieczną męką,
wampirzyca smutna co wiecznie żyć będzie,
ale z pomocą nikt jej nie przybędzie,
gdyż już się stała, potworem,
co krew pije z uporem,
bo głód męczy ją przesadnie,
aż w piekielną furię wpadnie.
Więc lepiej się strzeż,
bo nigdy nie wiesz,
kiedy, jak i gdzie,
wampirzyca smutna złapie cię w swe szpony
i tak samo jak ona, zmuszony,
stać się potworem musisz,
gdyż samotne życie jej nie służy.
A teraz i ty leżysz w kałuży łez i krwi,
bo w piekielną furię wpadłeś,
zamykając sobie nieba drzwi.

Samotnia

Dusza samotna kosztuje trwogę straszną;
zabłąkane uczucia miłości w otchłani pustki
– szukają życia płonącego.
Rydwany pragnień – grzmią w sercu rozdartym,
echo niesie aż po smutek płakania.
Wskaż mi drogę do galopu szczęścia,
rozbłysku namiętności i tańca splątania.

Nawet, gdy piękny sen o Tobie będę miał...
Los i tak zrobi z nami co będzie chciał...
Czas upływa szybko a słońce chyli się i blednie...
A ja z rozpaczą patrzę, jak moja miłość więdnie...

(And)

Samotnie siedzę przy oknie,
Widzę jak płatki śniegu wirują w powietrzu,
Pamiętam, że powiedziałeś kiedyś, że też byś tak chciał,
Być płatkiem śniegu,
Takim spokojnym i radosnym.
Teraz, gdy patrzę na śnieg,
Nie mogę zapomnieć o Tobie,
Myślałam, że będziemy razem,
Jednak marzenia się nie spełniają.
Pogubiona marzę by być takim płatkiem,
Być z Tobą szczęśliwa.
I zawsze pamiętać,
O miłości, którą Cię obdarzam,
Ale zapomnieć o tym,
Że jest nieodwzajemniona.

Jakże cicho dziś w przestrzeni,
nikt nie woła, nie krzyczy.
Rękę ktoś trzyma w kieszeni,
serce wciąż minuty liczy.

Jakże chłodno się zrobiło,
kot czarny dziwnie spokojny.
Coś okno niemal rozbiło,
przecież to nie czas wojny.

Jakże głuchy jest ten dzień,
nie słyszy tego wołania.
I nie tańczy nawet cień,
nie czuje swego kochania.

Jakże dziwne losy świata,
od lat, wieków kręcą się.
I każdy nimi wciąż pomiata,
by te nie mogły zatrzymać się.

Ból i cierpienie nie mijają, są przebiegłe
czają się w nocy, gdy jestem sama, bezbronna
noc owija dom, nadchodzą
rozrywają chwilowy spokój, niszczą ułamki normalności
łamią serce i kruszą duszę
powracają wspomnienia a z nimi wyrzuty,
że mogło być inaczej...
że mogłeś żyć
mogłeś...
już nie wrócisz
a one będą mnie podstępnie dopadać
niszczyć mnie
nie zbledną, nie znikną
nigdy

Dzien, noc na przemian smutkiem goni
kazda chwila samotniejsza mnie czyni.
kazda minuta lzy wyciska z oczu
i nie ma szczescia na mojej zycia lini.

Ma droga cierniami i bolem pokryta
slabne w kazdy dzien i isc juz nie moge
i wleke swa ostatnia zycia nadzieje
resztkami sil ruszam w samotna nieszczesc droge.

I nikt nie poda bratniej dloni,
nikt mej duszy nie wreczy uczucia szczerego
nikt nie powie do mnie przyjaznego slowa,
nikt w rozpaczy nie pocieszy serć mego.

Zniszczona, zmeczona, przystanac musze
i oczy od krwawych lez wycieram,
zamykam ciezkie powieki i blogo zasypiam.
Nie! Ja juz nie spie - ja umieram.

Bez ciebie me życie sensu pozbawione
Usta uśmiechu dawno się wyrzekły
Nie cieszy mnie nic .

Patrzysz przez okno z nadzieją, że powróci,
lecz co dzień twa twarz się smuci,
słyszysz bicie serca w ciszy tej,
lecz ucichł płomień duszy mej...
Płaczę, wzdycham i zasypiam,
moja męka cię unika...
Staram się odegnać złe myśli,
bo to złe wobec wszystkich.
Nagle ciemność mnie ogarnia, (boję się)
lecz to tylko chwila moment i nie ma mnie :(

Nic na siłę

Jak nurtu nie zmieni
spokojna rzeka,
tak słowa, co ranią,
nie zmienią człowieka.

Bo nie trzeba winy,
by nas osądzono,
nie trzeba zabiegać,
by zauważono.

Nie trzeba współczucia,
kiedy serce boli,
trzeba cierpliwości,
czas leczy powoli.

Podaruj mi swoją samotność
i smutek i strach.
I chociaż siebie nie mogę Ci dać
ofiaruję Ci przyjaźń.
Gdy wstyd zabierze Ci głos,
we łzie wypatrzę twój ból
i przytulę Cię... bez słów...
nie oceniając...
I nie pragnę niczego w zamian...
bo i tak wiele już mam...
Chcę tylko ukoić Twój ból,
bo kiedyś też byłem sam...

Dlaczego mam słuchać serca?
Bo nie uciszę go nigdy.
I nawet gdybym udawał,
że nie słyszę, o czym mówi,
nadal będzie biło w mojej piersi
i nie przestanie powtarzać mi tego,
co myśli o życiu i świecie,
a przede wszystkim o Tobie.

krzych0210

Brak mi…

Twego blasku w oku,
uśmiechu szczerego,
spojrzenia namiętnego,
przytulenia czułego.
Brak mi…
szczerości do bólu,
mądrości jak guru,
zaufania i chęci…
Lecz nie brak mi…
bólu!

Przecież mnie wybrałeś
spomiędzy innych ziaren
patrz, jak tańczę na wietrze,
jak szybko poruszam skrzydłami
jak się spieszę, by zdążyć powiedzieć ci o sobie wszystko
zanim znów mnie oddasz
ogromnemu światu
Wiem wszystko o ciężarze, o bólu trwania
o bezgłośnym płaczu materii
skazanej na ciągły smutek czekania
na cud,
na ten jeden moment
kiedy odnajdziesz mnie
otuloną w bezczas
w milczeniu głazów
i przemienisz w pulsujący
szczęściem psalm...