Deszcz rozpryskiwał się na miliony drobnych kawałków, szum wdzierał się przez okna, stali naprzeciw siebie, jego marynarka, jej policzek, jego marynarka, miękka i jednocześnie szorstka wełna, jednak wróciłaś, czekałem. Całowała go, jak nigdy nikogo przedtem, jego ręce ślizgały się po sukience, guziki, tyle tych guzików kochali się tak, jakby tęsknili miliony lat i nic więcej nie było, tylko ta tęsknota i jej twarz we wgłębieniu jego ramienia.

Chciałam zejść do krainy czarów... znaleźć radość i słońce. Nie wiedziałam, że życie jest trudne i, że tym trudem będę musiała się karmić.
Chciałam zobaczyć słońce i roześmiane kwiaty... wejść w bajkę, ale na drodze stała rzeczywistość i musiałam żyć rzeczywistością... I musiałam chodzić tak jak mi rozkażą kwiaty i drzewa i Ziemia i Świat...
Chodziłam tak i było mi coraz trudniej, coraz trudniej było mi żyć... A tak bardzo chciałam zobaczyć baśniowe ogrody i... chciałam żyć oczarowana.

Aborcja

Niby ułatwia życie
Pomaga
Nie niszczy kariery
Jest po prostu dobra

Po zabiegu czujesz się wolna
Wiesz, że nic już nie zagraża twojej przyszłości
Możesz wrócić do normalnego życia
Bez zmartwień
I nie potrzebnych problemów

Wydaje Ci się, że możesz o tym zapomnieć
I zacząć żyć od nowa
Lecz prawda jest bolesna
Bo to cię dopadnie
Nie dziś i nie jutro
Ale wtedy kiedy będziesz sama
Gdy na ulicy zobaczysz dziecko i będziesz się zastanawiała:
Jaka by była twoja pociecha
Jak by wyglądała
Czy by Cię kochała
Ale tego się nigdy nie dowiesz


Żałujesz
Przecież to Ty zabiłaś
Ty nie pozwoliłaś cieszyć się życiem
Ty nie pozwoliłaś poznać świata
Ty zabrałaś miłość
Ty prawo do życia zabrałaś
Jesteś morderczynią
Która za tak okrutny uczynek nie została ukarana

Jak mogłaś to zrobić
Jak możesz teraz patrzeć na siebie w lustrze
Brzydzę się Tobą i Twoim życiem

Życiowa droga taka jest
Być ciągle niewidocznym też
Patrzeć na ludzi z góry
Nie myśleć co będzie dalej
Przeznaczanie każdy ma
Jest to książka, która każdy pisze sam
Walczy o swoje
Patrzy przed siebie
Pragnie i kocha być tym kim chcecie
A jednak w głębi swej małej duszy
Inne ma myśli i któż to strudzi
Każdy ma sowie ukryte JA
Każdy ma jedną z życiowych dróg
Wszystko co płynie
Wszystko co jest
Pisane od wielu lat jest
I któż może zmienić przeznaczenia bieg
Popatrz raz w górę
A potem już w dół
I powiedz sobie to koniec już

Patrząc tak w sobie cóż może być,
dlatego spojrzyj
raz w górę i w dół
i powiedz sobie to koniec już

Iść własną drogą zmierzającą do nieba, gdzie wieczne szczęście panuje.
Starać się postępować według własnych zasad.
Brać całą odpowiedzialność za siebie i swoje czyny.
No oczywiście liczyć tylko na siebie w każdej sytuacji.
Spełniać swoje marzenia bez względu na wszystko.
Być sobą, po prostu być sobą.

Życie usłane kolcami z róż, po których stąpasz codziennie. Świat cały w szaro-burych barwach.
Ty w czterech ścianach ciszy, gdzie słychać tylko echo spadających łez. Nie potrafisz się podnieść, chociaż bardzo tego chcesz, a każde wydarzenie co raz bardziej utwierdza Cię w przekonaniu, że... to wszystko nie ma jednak sensu. Że wszyscy się od Ciebie odsuwają. Zachowują się wobec Ciebie jak byś była powietrzem i możesz liczyć tylko na siebie. A w pojedynkę tę walkę przegrywasz.

Gdy już odnajdę klucz do szczęścia, zawsze jakiś dupek musi wymienić zamki!

Nie potrafię zrozumieć...
nie do końca pogodziłam się z tym
Mi trudno zrozumieć a popatrz na nią...
ona nie ma chęci już żyć
brak sensu dla dalszych dni.
Zabierając Cię, on zabrał jej cząstkę życia, połowę jej serca!
Ona tak bardzo chcę byś wróci, przytulił ją, byś znów był z nią! Byś był wśród żywych! [Ł] [*]

Patrzę na Ciebie, odczuwam uczucie
Uczucie smutku.
Wspomnienia, ranią, nie dają spać
Balansuje na cienkim krawężniku
krawężniku uczuć.
Aż tracę równowagę
I spadam na grunt smutku i łez.

Czas mija, on milczy
Czekam… ale na co?
Przecież wiem, ze nie napisze
Dzisiaj sobota - bawi się
A ja jak co sobotę się łudzę
Dlaczego podporządkowuję swoje życie?
Zauroczona od roku
Bezsens!

Gdyby człowiek potrafił darzyć innych ludzi bezinteresowną miłością, byłby zawsze szczęśliwy, bo niczego by w zamian nie oczekiwał. A niczego nie oczekując nie mógłby się zawieść, niczego by mu nie brakowało. Ale przecież każdy człowiek ma swoje potrzeby.

Nie zapomnę ciebie, byłeś mym światłem w ciemnym tunelu. Wiem, że jesteś obok mnie. Jeżeli mnie widzisz wiedz, że kocham cię.
Już niedługo, już za chwilę we dwoje po wieki, nikt nas nie rozdzieli. Zaraz już biorę ostatnie tchnienie. Ostatnie chwile w tym koszmarze, który nazywa się życiem, bez ciebie nie mają sensu.
List obok siebie kładę na blacie, ostatnie słowa, nie budźcie mnie zapisane zygzakami nie do odczytania
Wreszcie ujrzałam cię znów. Światło nadziei zaświeciło. Stoisz obok mnie. Wreszcie razem po wieki nikt i nic nas nie rozdzieli.

...a gdybym pozwoliła Ci kłamać, powiedziałbyś że mnie kochasz?

Pozwolę Ci odejść... Pozwolę, ale najpierw patrząc mi prosto w oczy, wykrzycz, że nic nie znaczę! Wykrzycz, że nawet to, kiedy wtulałam się w Twój dwudniowy zarost, było nieporozumieniem. Pozwolę Ci odejść... pozwolę, jeżeli mi udowodnisz, że postępujesz zgodnie z sercem, że nie stawiasz się mu na przeciw ze względu na swoją chorą dumę, tym samym odbierając mi szansę na szczęście...

Szukam

Każdy z nas potrzebuje cierpienia i bólu w drodze do prawdziwego szczęścia.
Każdy z nas potrzebuje biedy, by ujrzeć pychę i bogactwo innych.
Każdy z nas jest żeglarzem własnego jutra, co szuka przystani.
Takiej miłości... co pozwoli i odmieni życie w uśmiech dziecka.

Wydarzeń tysiąc na minutę
Kiedyś łatwo przyjmowane do naszej świadomości
Dzisiaj przemyślane setną ilość razy
Potrafią załamać do granic możliwości
Albo ucieszyć do granic szczęśliwości
Aktualnie burzliwa wojna myśli
Trudno poskromić ten bałagan w sercu
Trudno zrobić coś, co przyniesie ulgę w całym cierpieniu
I nie wiadomo w którą stronę swoje kroki skierować
W którą drogę na rozstaju dróg pójść
Które wyjście będzie najlepsze
A najchętniej powiedziałoby się "the end"
Jednak trzeba dalej walczyć
Bo kiedyś to szczęście dosięgnie każdego
Tylko musi przyjść ta obiecana pora.

Zawsze uśmiechnięty, pełen życia, nieprzeciętny.
Już nie zobaczymy Cię więcej, pożegnania nadszedł czas..
Ale pamiętaj że zawsze będziesz w naszych sercach i wspomnieniach..
Wkrótce do Ciebie dołączymy..
Do zobaczenia Andrzejku!

To wcale nie tak, że tęsknię... Po prostu czasem nadchodzą takie noce, w które wszystko wraca. Powracają wspomnienia, myśli, obrazy. Do oczu pomału napływają gorzkie łzy niespełnionych marzeń. Ale to nie tęsknota. To tylko pragnienie wydarzenia się czegoś, co nie istniało, nie było dane. To tylko czasem przeraźliwy krzyk, lęk w oczach, zimne dłonie, drżące ciało. Lecz to nie tęsknota. To oczekiwanie na coś, co nigdy nie nadejdzie. Żałosna próba odzyskania utraconej nadziei.

Uśmiechnij się radośnie i nie narzekaj,
podchodź do prozy życia z humorem...

grzmot słów...
na wietrze stojąc wystawiam twarz do słońca,
choć trochę ciepła chciałabym poczuć.
co było?
czy na prawdę było?
strumień światła przedziera oko wilgotne,
struga przedziera polik drżący.
echo słów!
wdziera się w głowę, wraca,
już tylko echo...
obłędu rozpacz, zginam się w pół, kolana ziemi pragną dotykać-
ból nie boli czasem, rozkoszą się staje, gdy wiem dlaczego boli.
...i z echem "bezsensu" sypiać zaczynam coraz łatwiej.