Gdy go tylko ujrzałam, od razu pokochałam. Miał w sobie to coś, co rzadko można spotkać. Było wiele uśmiechu i radości. Na nowo zaczęłam żyć, lecz on wyjechał, znikł, przepadł. Zostały wspomnienia, ale ja go wciąż kocham. W mym sercu zostawił pustkę, lecz wierzę, że się zjawi i powie PRZEPRASZAM.

Pustka. Kiedyś me szczęście było nasycone, piękne i niespodziewane. Wielkie i ciepłe niczym płomień paleniska, który mnie trzymał przy życiu. Dziś to zaledwie mały płomyk, który co dzień coraz mocniej przygasa...
Światełko życia zgasnąć nie może, bo człowiek bez światła jest pusty jak wydmuszka z zewnątrz. Jakby normalny, lecz w środku rozdarty przez ciemność.
Pojawia się szansa! Dwie małe okrągłe, lecz mogące zakończyć tę farsę tabletki, niczym otwór wpuszczający malutki promień nadziei do środka pustego jajka,
które mogą zgasić serce i smutek zniknie jak zaczarowana wróżka.
Czy jest inna droga niż ta prowadząca do końca? Czy jest szansa na powiew wiatru, który rozbucha ten płomyk w to, czym był kiedyś. Kiedyś, czyli przed tym nim zapanowała we mnie pustka.

Robert Susz

Ześlij mi anioła. Powiedz, że zawsze, gdy nieszczęście mnie spotka, będę mogła powiedzieć mu wszystko. Nie będzie nigdy ciemno i nigdy nie powie nic, co mogłoby zaboleć.

Nie wierzyłam w miłość od pierwszego wejrzenia, ale kiedy cię zobaczyłam to zaczęłam wierzyć, że warto patrzyć przed siebie, bo można ją znaleźć. Jak ją znajdziecie, to ją w ręce łapcie, bo ona od tak sobie nie przychodzi. Bo, jak wiecie, zakochać się łatwo, ale odkochać się trudno!!!

A Ty mnie na wyspy szczęśliwe zawieź, wiatrem łagodnym włosy jak kwiaty rozwiej, zacałuj.
Ty mnie ukołysz i uśpij, snem muzykalnym zasyp, otumań, we śnie na wyspach szczęśliwych nie przebudź ze snu...

Pokaż mi wody ogromne i wody ciche,
rozmowy gwiazd na gałęziach-pozwól mi słyszeć zielonych.
Dużo motyli mi pokaż, serca motyli przybliż i -przytul...,
myśli spokojne ponad wodami pochyl...

~w~

Twoja obecność wiele dla mnie znaczy, z każdym dniem jest coraz gorzej. Wiesz dlaczego? No wiesz? Bo działasz na mnie jak marihuana. Taka silna, niezależna. Sprawia, że coraz chcę Jej więcej i więcej. Jedno wiem... musisz być przy mnie, a ja przy Tobie.

Samotność jak mgła oplata mnie… Czuję pustkę, smutek, bo wciąż nie ma Ciebie… Kiedy uświadamiam sobie , że wciąż myślę o Tobie, ganię samą siebie za złudną nadzieję, że kiedyś będzie dobrze… ;(

Smutek mój nierozerwalnie wiąże się z tym, że straciłam Ciebie. Do tej pory przeklinam każde niepotrzebne słowo, niepotrzebny gest i zastanawiam się, co byłoby gdyby …

Dziękuję ci za to, że byłaś kiedyś najdroższą mi osobą.
Przy Tobie czułam, że cokolwiek się stanie, będzie dobrze. Chciałabym jeszcze raz porozmawiać z Tobą… Wyjaśnić niedopowiedzenia i zobaczyć Twój uśmiech do mnie skierowany… Poczuć, że ktoś mnie zrozumie…

Tymczasem mgłą spowita siedzę sama, ronię łzy. Czekam do rana aż opadnie mgła, żebym jeszcze raz mogła ujrzeć szczery uśmiech.

Lecz gdy pomyślę, że to tylko bzdurna mrzonka, jak bajka o czterolistnej koniczynie, przestaję wierzyć w szczęście, tracę nadzieję na lepsze jutro, tracę wiarę w siebie. Zagubiona, szukam definicji przyjaźni ;(

Krótka historia

Opowiem wam historię. Wcale nie tak dawną. Zwyczajnie na czasie. Była… ona i on. Nie znali się i nie kochali. Do czasu pewnego. Spojrzeli na siebie i koniec dobrego.

Czekając

Czekając na niepewne jutro i marząc o minionym wczoraj.
Głodni pokus, rozdarci skazani jesteśmy na to, aby udowadniać miłości jej sens w bezsensie.
Wyzuci z zasad szukamy oazy wśród chaosu naszej moralności. Zbyt słabi jesteśmy, aby odejść… zbyt silni, aby trwać. Istniejemy w chaosie, patosie, bezgłosie swoich dusz.

Jestem smutna, cały mój świat runął. 10 lat pracy pozostanie w mej pamięci niczym sen, w którym było mnóstwo dobrych, ale i tez smutnych chwil. Wspaniali ludzie, ich poczucie humoru - tego będzie mi brakować. Cóż, może kiedyś na ulicy ucieszymy się z naszego spotkania, powspominamy wspólne momenty. Ale to już historia, która się nie powtórzy. Zamykam rozdział swojego życia. Pozostaję sama, nie ma w nim ciebie. Tęsknię, brak mi twojej osoby, ale tak musi być. To koniec nas.

Łatwo uwierzyć, że coś jest prawdą, tylko dlatego, że zdaje się wyjaśniać znane ci fakty. Musisz jednak zadać sobie pytanie czy znasz wszystkie fakty. Czy znasz ich chociaż tyle, by wydać osąd?

Czas leczy. Jest najlepszym lekarstwem na wszystko. Potrafi wszystko naprawić nawet złamane albo poszarpane serce. Jedynej rzeczy czas nie na prawi - prawdziwej miłości do osoby, której się naprawdę bardzo kochało i kocha. Miłość jest wspaniała, gdy jest połączeniem dwóch serc w jedno gorące serce.

Kocham cię Natalia i tęsknie za Tobą bardzo ;(

Ten, którego kochamy, krąży po naszych marzeń nieskończonej otchłani...

Żyję, bo chcę. Patrzę, bo mam oczy. Chodzę do szkoły, bo muszę. Uczę się, bo to mój obowiązek. Nie kocham, bo nie chcę.

Kiedy potrafię się cieszyć z małych rzeczy ludzie pytają: Co piłeś?
Kiedy jetem szczęśliwy pytają: Co brałeś?
Kiedy zadowala mnie spacer po parku bez zmartwień pytają: Czy wszystko w porządku?
Kiedy idę smutny, nikt o nic nie pyta.
Teraz ja zapytam:
Czy z Wami wszystko w porządku?

Schowałam w głąb siebie wszystkie wydarzenia i myśli. Zaszufladkowałam uczucia według alfabetu serca. Założyłam kartotekę spojrzeń i nagłych gestów, zakonserwowałam łzy. Sprułam stare uśmiechy, by wymyślić nowe. Wyprałam oczy. Zrobiłam generalne porządki we wszystkich kątach serca. Przesączyłam uczucia przez sito rozsądku. Bez skutku... One uparcie rosną, mimo iż wiem, że nic ni mogę zrobić...

[...] Budzę się, mimo, że nie spałam. Patrzę na zegarek, mimo że nigdzie się nie spieszę.
Sama sobie nakazuję, że pora iść.Wstaję.
Ubieram się tylko, myję, maluję. Przeglądam się w lustrze, by sprawdzić czy to, co widzę, odpowiada temu, co jest w środku. Wychodzę na ulice widzę milion twarzy które już kojarzę lub znam, Idę do szkoły ... Wszystko mi obojętne. Znowu patrze na zegarek, czas nieubłaganie tyka ostrzegając niczym bomba, zmuszając mnie do szybkiej reakcji, której nie umiem wydobyć. Każe, bym liczyła liście spadające z drzew, notowała coraz wcześniejsze godziny zachodu słońca.
Kolejny dzień mojego nieżycia, jak kartka z kalendarza. Mija powoli, leniwie, ale to nic nie znaczy, bo wiem, że jutro będzie następny, identyczny.

Wierzyłam w co chciałam, słyszałam co chciałam usłyszeć. Przestało to działać w momencie, w którym przestałam w to wierzyć.

Końca doczekać już wyroku i wolnym być.
Nie więź mnie, mych myśli strażniku… Pozwól odpocząć,
od bólu…, by dumnie otworzyć oczy, z uśmiechem na twarzy. Po szarej nieprzespanej nocy, by nacieszyć się, blaskiem słońca… Pozwól, z nadzieją w sercu kroczyć. Uwolnij mnie i nigdy nie wracaj! Mych myśli strażniku.

Mówimy, że mamy rodziców, siostrę, brata, żonę, męża itd. Wciąż chcemy mieć, zamiast być przy rodzicach, siostrze, bracie lub z żoną czy mężem. Poważanie kogoś nie objawia się ograniczeniem jego wolności, lecz na pozwoleniu, aby był tym, kim jest.

Pragnąc, by ktoś nas kochał, nie próbujemy robić wszystkiego, aby być dla niego kimś wyjątkowym? Czy nie jest tak, że chcemy w jego życiu znaczyć wiele, a nawet najwięcej? Czyż nie oczekujemy, aby ta osoba się o nas troszczyła i interesowała się nami w sposób rzadki i specyficzny? Jeżeli odpowiedzi brzmią „tak”, to znaczy, że sami chcemy być niewolnikami drugiej osoby, pragniemy, żeby ograniczono nam wolność, niezależność, by kontrolowano nasze zachowania, przez co i nas samych. Czy ktoś kiedyś odważył się rzec do ukochanej osoby, że będzie z nią, ale jeżeli nie spełni ona jego pragnień, to przestanie być dla niego kimś wyjątkowym? Człowiek musi grać tak, jak inni mu nakazują i spodziewa się, że ci, co chcą być dla niego wyjątkowi, będą tańczyć w takt jego muzyki. Czyż nie lepiej doprowadzić do tego, by nasza druga połówka nie należała do nas, lecz do nikogo, niczym trawa, drzewa, chmury, gwiazdy?

Tam gdzie własności nie ma wolności, tam gdzie nie ma wolności nie ma i miłości. Miłość opiera się na szukaniu tego, co szczęśliwe dla osoby, do której żywi się to uczucie, a to poszukiwanie z kolei polega na uwolnieniu człowieka kochanego od człowieka kochającego. Inaczej nieszczęście z chwilowymi przejawami radości gotowe.

- Kamelia Grater