Szukałam bursztynów i, kiedy grzebiąc w piasku odgarniałam wspomnienia od pragnień, między ziarenkami westchnień znalazłam Twoje oczy i wyciągniętą rękę zapraszającą do tańca... Nie chciałam Cię znaleźć, ale odpinając delikatnie kieszeń przeczuwałam, że schowam Cię w niej na dłużej...

Spadająca gwiazdo wysłuchaj mnie, spełnij moje marzenie. Niech się pojawi ktoś, kto zawładnie mną.
Poznać chcę miłości czar, chcę poczuć jej smak, wznieść się nad wyżyny aż do gwiazd.

Ból i cierpienie wypełnia me życie, tęsknota, żal oraz smutek. Ciągłe pytania zadaję sobie: Czemu ty? Dlaczego właśnie ty musiałeś odejść?! Zabrano mi Ciebie i już nie wrócisz, leżysz przykryty całunem śmierci, martwe masz ciało i nie oddychasz. Gorzki jest smak śmierci!

Dziś jest źle Tobie,
Dziś jest źle mi
Wiem doskonale, że nie masz już sił...
Już tyle lat czekamy na siebie,
I ciągle los nie chce mi dać Ciebie.
Dlatego właśnie zadam to pytanie...
Czy prawdziwa miłość istnieje?
Czy to szczęście z nią związane jest prawdziwe, czy tylko zakłamane?
Pytam głośno, brak odpowiedzi a wokół tylko cisza,
która zagłusza rytm serc naszych bicia.
Jesteśmy jak 2 krople wody,
wolno płynące swoimi drogami.
A wśród tych dróg ciągłe przeszkody i kropla dzieli się na dwie.
Tak różne, lecz podobne do siebie krople.
A gdy przychodzi kres i podróż się kończy,
To krople się spotykają, lecz nie są już tak podobne jak na początku... lecz zostaje w nich jedno, coś co się nigdy nie zmieni...
To pierwiastek życia, którym dla mnie i dla Ciebie jest ona...
Niepokonana i wieczna, waleczna i piękna, okryta cierniami zadającymi ból... ból naszych serc, który będzie trwał nieustannie.
Bo nasza miłość jest nieuleczalna i nigdy nie dobiegnie do końca.
Bo tam głęboko na dnie, ja zawsze będę widział Ciebie a Ty mnie...
Tak trudno to wszystko zrozumieć, ja sam się w tym wszystkim gubię... ale gdy pomyślę o przepaści, która stoi przede mną to ma w myślach jedno... "Nie puszczę Twoich łapek choćbyś bardzo chciał, będę Cię trzymać mocno..."
Te słowa są dla mnie jak antidotum, wypowiedziane kiedyś przez Ciebie. Dodają mi skrzydeł i żadna przepaść nie jest już problemem
Tylko parszywy los podcina boleśnie me skrzydła i sprawia że...
Przepaść staje się znowu odchłanią bez dna...
A Twoje łapki oddalają się stale...
Lecz ja będę walczył i ich kiedyś dostanę...
Nawet gdyby było już za późno...
Bo dla mnie jesteś całym światem i kochać Cię będę zawsze i wszędzie...
Po mimo tego czy coś między nami jeszcze kiedyś będzie...

Kamiś

Ps: wiersz ten dedykuję najwspanialszej i najukochańszej kobiecie na świecie Agniesi:*

Ten, którego kochamy, krąży po naszych marzeń nieskończonej otchłani...

Czas mój... twój...
a może nasz

czas biegnie uliczkami
prostymi... krętymi...

omija kałuże
szczęścia i goryczy

czekamy na czas
który goni nieustannie nas

wylicza...
sekundy...
minuty...
godziny...

biegnie i biegnie
dogonić się nie może

prysła iskierka nadziei
stop, stoi czas...

Dlaczego robisz mi to?
Mało już cierpiałam?!
Wiesz, że byłeś wszystkim,
że Twoja śmierć bolała?!
Zabrała mi sens mojego życia..
Tak bardzo Cię kocham,
a ty nie chcesz wejść w moje sny.
Daj chociaż to mi!
Choć przez chwilę chcę zobaczyć Cię,
Twoje oczy, twój uśmiech,
chcę choć raz dotknąć znów twoich warg!
Chce byś popatrzył w moje oczy
byś znów był blisko mnie...
Proszę Cię przyjdź! ;( [Ł] [*]

Iskierka nadziei

Nie dam rady
nie zmienię czasu
nie wydłużę jesieni
ani śniegu zimą
zimnego wiatru
nie wywołam

Ale mogę
ogień nadziei wzniecić
ubrać się w słowa
i wyjść ku nowemu
na dzień i noc.

Po środku swojego świata łez i bezsilności, każdy chyba ma tak samo, gdy spotyka go coś złego.
Przewijają się pytania:
Dlaczego akurat mnie to spotkało?
Czym sobie na to zasłużyłam?
Czy w ogóle będę kiedyś szczęśliwa?

Gdy według Ciebie nie warto żyć, nagle przy Tobie zjawia się ktoś, kto ten sens życia potrafi przywrócić i nadzieją obsypuje na każdy kolejny dzień. Nie wiesz jak mu podziękować. A to po prostu bezinteresowna pomoc. A później coraz więcej czasu razem spędzacie i coraz bliżsi się dla siebie stajecie. I po jakimś czasie trudno bez siebie na wzajem jest być, i przed ołtarzem ona w białej sukience i on obok niej w garniturze. Słowa przysięgi wypowiadają, że już do końca w szczęściu i chorobie razem będą, i nic już ich nie rozłączy.
Jednak jedna sytuacja jest w stanie odmienić całe życie. Ten jeden wyjazd, krótki, może niepotrzebny. I jego nie ma Ona została sama. Szczęście uciekło i wróciła do punktu wyjścia.

Odgarniasz me włosy z mych oczu, patrzysz w nie i już wiesz jak one mocno Cię kochają…
Delikatnie całujesz mnie tuląc w swych silnych ramionach…
Twe dłonie błądzą po mym ciele sprawiając, że cała płonę i drżę…
Ta piękna chwila łączy nasze serca, które bijąc jednym rytmem, grają nam na strunach naszej miłości…
Razem spragnieni siebie otulamy się swą miłością i namiętnością unosząc się wysoko do niebios bram…

W ostatnim dniu życia, gdy słońce zajdzie już na zawsze, a ja wchodzić będę w noc śmierci, chcę powiedzieć:

Wszystko jest dobre.
Wszystko jest porządku.
Nie jestem martwa.
Idę jedynie na drugi brzeg.
Życie się zmienia.
Ono będzie pełniejsze, intensywniejsze, nieograniczone.
Nie będzie już więcej samotności i smutku.
Tylko powiew boskiego życia, przez który zostanę łagodnie wchłonięta.

Wszystko będzie światłem.
Wszystko będzie miłością.
Ziemia nie jest w stanie niczego mi uczynić.
W Bogu spełnią się wszelkie marzenia.
Mogę być tylko wieczna.
Moje szczęście jest pełne.
Żyję, jestem spokojna, ponieważ znajduję się w ramionach nieskończonego miłującego Boga.

Żyć we własnym świecie marzeń,
zostać jego królową.
Nie musieć decydować o tak ważnych sprawach,
dbać tylko o chwile szczęścia,
mieć czas tylko na rozrywkę.
Żyć w świece, gdzie nie ma chorób.
Żyć w wiecznej krainie szczęścia.

Gdy raz już coś powiesz, nie możesz tego cofnąć. Ludzie nie rozumieją, jak bardzo słowa na nich wpływają, jak ich hamują. Ale wciąż nie potrafią się od nich uwolnić. Słowa są czymś, z czym ciągle mamy styczność. Czasem mogą wręcz zrujnować człowiekowi życie.

Gorzkie, słone krople płynął po twarzy.
Nie sposób ich zatrzymać.
Jedynie tylko zrobić to możesz Ty.
Ale na to nie mogę już liczyć.
Teraz mogę liczyć na własne możliwości
W końcu istnieje taka jedna zasada
“Umiesz liczyć licz na siebie”
Już teraz nikogo nie obchodzi moje cierpienie
Już nikt nie zauważa smutku na mej twarzy
Już wszyscy powoli odwracają się ode mnie.
Pozostają jedynie prawdziwi przyjaciele,
Którzy na dobre i na złe zawsze zostaną
Pocieszą zawsze i łzy ocierają
Pomaga to i rodzi się nadzieja
Że jednak to lepsze jutro nastąpi
Ale w nim już Ciebie nie będzie
Wszystkie wspomnienia , które tak strasznie bolą
Wyrzucę do kosza jak niepotrzebny śmieć
Zamknę ten zły okres w życiu
I znowu zacznę go od nowa
Choć trudno zapomnieć
Trzeba być silnym
Bo tylko silni wygrywają
Słabi nigdy nie dobiegają do mety
Iść przez to życie i dawać z sobie wszystko
Ostatnie resztki sił z siebie wykrzesać
Ale za wszelką cenę nie zaliczyć porażki
Nie oglądać się za siebie i nie mieć litości
Nie mieć skrupułów i mieć serce z kamienia
Żyć tak bo to bardzie wiele zmienia.

Czy naprawdę jestem zła?
Czy naprawdę jestem tak brzydka?
Czy na prawdę nie mam serca?
Czy na prawdę opuścił mnie Bóg?
Na te pytania mogę odpowiedzieć tylko ja i ten na górze - nasz Ojciec z Nieba!
Przykro mi, bo dopiero mam 15 lat, a biorąc wszystko do rzeczy, to moja osoba względem moich braci i sióstr, nie ma w ogóle szczęścia - w niczym!
Żyję, bo muszę, ale bez żadnych chwil radości, a z samymi chwilami gotowości odejścia na drogi świat, możliwe, ze tam będzie lepiej!
Mam głupie myśli, bo głupi jest świat. Powinnam być uśmiechnięta, a moim atutem jest płacz. Powinnam być pełna radości, a uśmiecham się tylko do gości. Nie wiem co ze mną się dzieje, ale wiem to, że istnieję, a mogłoby być inaczej!
Czasami sobie myślę, że wolałabym być ptakiem, bez żadnych zobowiązań i bez żadnych zmartwień, ale wiem, że jest to nie możliwe;(
Z życiem swoim skończę, dużo nie potrzeba i minutkę przed odejściem mym napisze krótki list, i poproszę w nim najbliższą mi osobę, czyli mamę, aby od czasu do czasu oświetliła mi drogę - tam na dole w grobie i podziękuję szczerze za wszystko co dla mnie zrobiła, a nawet za to, że na świat mnie sprowadziła. Bo nie chcę dalej tak już żyć w obojętności, żalu i smutku.
Tak mi dopomóż Bóg!

Stałem sam, było zimno...
miałem nadzieję szczerą
ktoś mnie może zauważy, marzenie
a teraz jest już inaczej

Świat tak szybko gna do przodu
Ty nie zdążasz zauważyć nic
Wszystko mija w tym szalonym tempie
Ty zwalniasz
Lecz żyjesz w nieświadomości
Nic nie jest w stanie Ci pomóc
Natłok zdarzeń
Natłok myśli
Zachowań
Chcesz zapomnieć
Chcesz uciec
Jednak nie możesz nic zrobić
Trudno żyć
Trudno być
Pomocy nie ma
Świat jest bezlitosny
Ludzie zakłamani
I cholernie fałszywi
Ty nie wiesz co robić
Biegniesz i szukasz pomocy
Starasz się być
Starasz się żyć tak jak kiedyś
Przyśpieszasz
Dajesz z siebie wszystko
Za nic nie uzyskasz "Dziękuję"
Tylko te szepty nienawiści
I zalążki zazdrości
Aż w końcu nie dasz rady
I odejdziesz na zawsze
Wtedy te kłamliwe twarze
Powiedzą, że żałują...
I dla Ciebie nie będzie miało to już znaczenia
Bo przecież Ciebie już nie ma
Teraz to co inni myślą
Będziesz z góry słuchać
A to co robią
Oglądać
I może dzięki temu
Na lepszą drogę zejdą
A Ty się ucieszysz
Że już nikomu krzywdy nie zrobią
Że kawałek świata ocaliłeś
I dla ludzkości dobry uczynek uczyniłeś.

Rzeczywistość coraz bardziej przypominała mi obraz oglądany w krzywym zwierciadle.

Czy umiesz być życzliwy na co dzień?
Doceń to co cię otacza. Docenić to znaczy zauważyć autentyczna obecność kogoś czy czegoś. Uznanie jest kluczem do szczęścia. Tak łatwo jest zapomnieć o docenianiu swojego życia. Zacznij od siebie i docenienia swojego ciała i tego, jak dobrze Ci służy.
Skup się na tym, co już masz, zamiast biadolić nad tym, czego jeszcze nie masz. Rozkoszuj sie swoim następnym posiłkiem, doceń pożywienie na swoim stole.
Pomysł o swoich przyjaciołach i doceń ich obecność w Twoim życiu.
Zadzwoń do trzech osób dziękując im za obecność w Twoim życiu i powiedz, co konkretnie w nich cenisz. Aby docenianie było skuteczne, musi być konkretne; dopiero wtedy trafia do odbiorcy.
Werbalne docenianie godnych uznania cech u ludzi jest najskuteczniejsza metoda przyczyniania sie do ich szczęścia i wzrostu.
Jeżeli masz dzieci, daj im poznać, że je doceniasz.
Podziękuj swoim dzieciom, że sa częścią Twojej rodziny. Warto podziękować w ten sposób wszystkim członkom rodziny — małżonkowi, rodzicom, rodzeństwo, krewnym. Każdemu z osobna.
Niech sie dowiedzą, jak bardzo ich kochasz.
Każdy lubi sie czuć doceniony, każdy kocha pochwałę — każdy!